In 2012 deed Bas auditie voor CliniClowns, hij had toen al veel acteerervaring op zak. “Ik ben begonnen in Het Land van Ooit, deed educatieve projecten op scholen, straattheater, improvisatiecabaret en speel nog steeds elke zomer in de Efteling.” De auditie voor CliniClowns zag hij vooral als een nieuwe uitdaging. “Ik had een cursus clownerie gedaan die me goed beviel, ik wist op dat moment niet eens zo veel over de CliniClowns. Maar toen ik eenmaal was aangenomen, was ik verkocht. Dit is wat ik wilde, dat stond vast.”
Goed hartje
Zijn karakter Bluf staat dicht bij hem. “Hij is fysiek, en de naam zegt het al, een opschepper én heel nieuwsgierig. Vanuit een goed hartje brengt hij zichzelf altijd in de problemen met kattenkwaad.”
Hij geniet van wat hij kan bereiken met zijn ziekenhuisbezoeken. “Je brengt geluk en plezier in een omgeving van narigheid en stress. Het is zo mooi om met spel, verbeelding en muziek een kamer weer te laten ademen, zodat er ontspannenheid, vrolijkheid en lucht komt.”
Het spel vergt een hoge sensitiviteit, stelt hij. “Als CliniClown moet je open staan en gevoelig zijn voor de situatie. De kleinste beweging of blik moet je kunnen duiden. Wat is in deze kamer, wachtkamer of afdeling nodig? Vaak komt er een grap uit, maar soms ook een zacht liedje. Daar kun je ook goed stress mee wegnemen.”
Geraakt door muziek
Een moment op de IC van Maastricht UMC, een van de ziekenhuizen waar hij regelmatig speelt, zal hij nooit vergeten. “Het was een van mijn eerste keren op de IC, wat ik al behoorlijk heftig vond met al die kinderen aan enorme apparaten. We kwamen bij een meisje dat nergens op reageerde, de verpleging zei ‘kijk maar, elke reactie is fijn’. Mijn clownsmaatje begon te spelen op de ukelele en ik zong zachtjes mee. Ineens zien we een vinger richting die ukelele gaan. De ogen van het meisje gingen niet open maar je zag wel haar oogleden trillen. Er kwam iets binnen. Ze werd geraakt. De verpleging was zo verbaasd, niemand had dit verwacht. Dat was bijzonder om mee te maken. Bij clowns denken de meeste mensen aan lachen, maar juist dat gevoelige stukje, contact maken op een ander niveau, is belangrijk.”