Het is zover: Zoë mag de behandelkamer in. Met lood in de schoenen loopt ze met haar moeder mee. Verpleegkundige Anita, gehuld in een vrolijk roze jasje, neemt even de tijd om het meisje op haar gemak te stellen. Ook CliniClown Clara is binnen, Zoë heeft haar net al even in de wachtkamer ontmoet.
CliniClowns als afleiding
Zoë is in De Kinderkliniek Almere voor bloedonderzoek. Ze moet enkele keren geprikt worden en krijgt via een infuus een hormoon ingespoten om te testen hoe haar lichaam daarop reageert. Thuis kreeg ze alvast verdovingspleisters op haar arm geplakt, maar het blijft eng allemaal. Om de spanning wat te breken, zet de kliniek de CliniClowns in bij de behandeling. Vandaag is Clara er. Zij neemt het kind mee in haar spel, zodat de verpleegkundigen rustig hun werk kunnen doen. Dat werkt goed, stelt Anita. “Omdat de clowns erbij zijn, ligt de focus van het kind niet op waar ik mee bezig ben. Het is echt een geslaagde samenwerking.”
Een gek lief liedje
"Ook zelf ben ik blij met een beetje ontspanning tijdens de behandeling, ik vind het als ouder daarom ook echt fijn dat ze erbij was.”
Als Anita heeft uitgelegd wat ze precies gaat doen, stapt Clara voorzichtig naar voren. Ze voelt Zoë’s kwetsbaarheid haarfijn aan. Ze speelt een zacht muziekje terwijl ze neuriënd naast het meisje en haar moeder gaat zitten. Haar moeder ziet meteen dat Clara’s aanwezigheid verlichting brengt: Zoë richt haar blik op Clara en oogt iets minder gespannen.
Onafgebroken staart Zoë Clara aan, die een gek lief liedje zingt. Het prikken doet best zeer, ondanks Anita’s toverpleisters. “Die werken vandaag wat minder”, ziet Anita. “We blazen dan wel een toverbel, dat helpt vast”, oppert Clara. Samen blazen Clara en Zoë een grote bel. Hij is gaaf! De glanzende toverbel cirkelt boven Clara’s hoofd. Maar als Clara de bel van dichtbij wil bekijken, is het opeens pats! De bel spat stuk, in haar oog. Au! Clara begint dramatisch te zuchten. “Dat doet pijn!” Zoë knikt meelevend. Nu hebben ze samen pijn. Zoë moet toch een beetje lachen om de situatie.
Afscheid
Als het infuus eindelijk in haar arm zit, mag Zoë de behandelkamer uit om te wachten tot het hormoon door haar bloed is opgenomen. Ze neemt afscheid van Clara, die al heel vertrouwd voelt. “Je deed het hartstikke goed”, zegt Clara tegen het meisje, dat verlegen knikt. Haar moeder is opgelucht. “Ik vond Clara supergrappig. Het scheelde echt. Als zij er niet was geweest, had mijn dochter denk ik wel moeten huilen. Ook zelf ben ik blij met een beetje ontspanning tijdens de behandeling, ik vind het als ouder daarom ook echt fijn dat ze erbij was.”
