‘Dit soort ontroerende momenten heb ik zo gemist’

CliniClowns Biba en Ottje brengen de zee naar de binnenplaats van Kinderdagcentrum De Vlindervallei. Een groot blauw zeil is het water, zelfgemaakte instrumenten verzorgen de soundtrack van ruisend water en tinkelende schelpjes. 

Het spel is nog maar net begonnen als de kindjes een voor een nieuwsgierig van hun stoeltjes komen. Een meisje begint zelf met het blauwe zeil te wapperen, een jongetje struint naar een instrument dat in een hoekje ligt, weer een ander begint pal voor de neus van een van de clowns te dansen. “Er ontstond een Caribische sfeer, de kinderen namen het hele programma over”, lacht groepsleider Arijanne van Schaik.

Een jongetje met autisme dat in zijn groep nooit op de voorgrond treedt, zorgt voor het meest ontroerende moment op deze dag. Aan het begin van het spel geniet hij stilletjes op zijn stoel, met zijn duim in zijn mond. Maar opeens staat hij op, loopt op de clowns af en begint te lachen en te springen. 

Arijanne vertelt: “Voordat ze beginnen willen de CliniClowns altijd iets weten over de kinderen. Bij wie mag je dichterbij komen, wie wil liever wat meer afstand? Dit jongetje is altijd een kat uit de boom-kijker. Laat hem maar lekker zitten, hadden we gezegd. Maar toen hij de clowns zag sprong hij opeens zelf op.” Arijanne vindt het mooi hoe de CliniClowns op zo’n onverwachte gebeurtenis inspelen. “Ze zagen het en lieten hem zelf bepalen: kom maar als je dat wil. Hij leefde helemaal op!”

Dit soort bijzondere momenten heeft ze zo gemist, zegt Arijanne. “Door corona hadden we anderhalf jaar geen clowns op bezoek, terwijl ze normaal twee keer per jaar komen. Ze waren voor de lockdowns zelfs een periode van zes weken elke woensdag bij ons omdat ze zich wilden verdiepen in het spelen met kinderen met een meervoudige beperking. Dat voelde voor ons als een ware luxe.”

Arijanne werkt al 31 jaar bij dit kinderdagcentrum van Stichting Reinaerde. In al die jaren genoot ze van het contact met de CliniClowns. “Na al die tijd word ik nog steeds geraakt door hun interacties met de kinderen. Door te dansen, met mimiek of muziek, ze weten bij elk kind wel een ingang te vinden. Als groepsleiders kijken we altijd goed mee omdat we zo kunnen leren voor ons eigen werk, dit geeft ons telkens weer nieuwe handvaten.”