Mijnheer Thole zit wat te babbelen met een medebewoonster in de woonkamer van verzorgingshuis de Marke – De Meenthoek in Huizen. Hij stelt veel prijs op zijn rust, maar als Olga en Miep zingend de huiskamer binnenlopen, lacht hij. Miep’s ukelele heeft ook meteen zijn aandacht. “Wat een aardig “, zegt hij over het instrument. De mevrouw naast hem knikt. Miep lacht trots, en laat ongevraagd horen dat ze best kan zingen. Laag, hoog, laag, hoog, ze gaat helemaal los.
Olga zucht. “Pas op. Het was zo hoog, je ging bijna door het plafond.” “Reuze”, zegt mijnheer goedkeurend. “Bedankt voor het mooie spel en zang”, voegt mevrouw daaraan toe. Dan ziet Miep een piano in de huiskamer staan. “Speelt u soms ook, mijnheer?” Mijnheer Thole lacht. “Nee, ik kan het niet meer. Ik speelde ook alleen maar simpele dingetjes. Een enkel akkoordje.” “Ach, wilt u mij dat akkoordje dan leren? Heel eventjes maar. Er is plek genoeg op dat krukje.” Miep knipoogt.
Nou vooruit. Miep helpt mijnheer naar de pianokruk. Als ze naast elkaar zitten, kijken ze elkaar aan. “Ik ben er echt niet goed in, ik deed maar wat, ik ben de techniek kwijt”, aarzelt hij. Dan zet hij toch in, met één hand. Miep volgt. Ze ziet meteen dat hij vroeger veel gespeeld heeft. Eerst aait hij lukraak wat toetsen, maar al snel krijgt hij de smaak te pakken. Samen spelen ze een kinderliedje, steeds zekerder zoekt hij de toetsen.
Een applaus voor mijnheer Thole
Zo, even pauze. Olga en mevrouw klappen. In een hoek van de kamer kijkt een verzorgster met tranen in haar ogen toe, zó bijzonder is het dat mijnheer hier voor het eerst achter de piano kruipt. Ook Miep is een beetje beduusd. “En dan zegt u dat u niet kan spelen!”
“Ik had vroeger een kleine Franse piano”, mijmert mijnheer, in gedachten weer even die jongen die zo genoot van muziek. “Mijn moeder speelde, en mijn vader ook, hij speelde jazz en boogiewoogie, de kinderen vonden dat prachtig. Hij leerde me deze akkoorden.”
En weer wordt enthousiast gespeeld. Alweer applaus. Mijnheer geniet, hij is toch wel een beetje trots. “Ach”, zegt hij dan bescheiden: “Ik oefende altijd op piano’s die niet werden gebruikt, dat was dus niet om aan te horen. Maar bedankt voor deze gratis les hoor.”
“Als ik terugkom heeft u geoefend, zullen we dat afspreken?”, zegt Miep. Hij knikt. “Enne, wil jij ook niet even rust hebben? Dan doe je gewoon even die neus af.”
