Een kostbare herinnering in een lastige tijd

Kleine Mitch staart gebiologeerd naar het handpoppetje van CliniClown Bes. De baby komt net uit zijn bedje in het Amphia Ziekenhuis in Breda. Vanaf zijn veilige plek, in de armen van zijn moeder, ziet hij het eigenwijze kippetje Tok stuntelig rondvliegen. Mitch grijpt ernaar. Mis, kippetje Tok neemt een duikvlucht en maakt dan een acrobatische luchtsalto. Met een strakke blik volgt Mitch hem, net zo lang tot hij raak grijpt. Yes! Kipje Tok is gevangen in zijn stevige knuisten. “Goed zo Mitch”, lacht Bes, alhoewel hij haar niet verstaat.

“Mitch is doof”, legt moeder Julia uit. Door middenoorontstekingen zit zijn gehoorgang potdicht. “En vocht achter zijn oren geeft hem constant pijnlijke druk.” Zijn ouders hebben de officiële diagnose onlangs gekregen: een grote opluchting. Ze hadden al langer in de gaten dat er iets niet goed was, maar werden naar hun gevoel niet serieus genomen. Julia: “Mitch is vanaf zijn geboorte al een zorgenkindje. Altijd onrustig, hij maakt geen contact en reageert niet op geluid. Er kwam niets uit de gehoortesten. Maar hoe kan dat als hij niet op ons reageert? Een baby begint meestal met lachen tussen de zes en tien weken. Mitch niet. Ik dacht op een gegeven moment: zou het autisme zijn?”

De coronasituatie hielp ook al niet mee. Pijnstillers, antibioticakuren, (video)bellen met het consultatiebureau; daar bleef het bij. “Tot ik echt op mijn strepen ging staan en we wel naar de kinderarts werden doorgestuurd.” Mitch werd toen meteen opgenomen. Doordat zijn gehoor niet werkt, is ook zijn ontwikkeling achtergebleven. De diagnose van de arts betekent dat ze eindelijk gerichte ondersteuning krijgen. “We waren de wanhoop nabij, hiermee kunnen we verder. We weten nu ook waarom hij zo slecht slaapt. Hij hoort niets en als het donker is, is dat hartstikke eng.”

Mitch staat nu op de spoed-wachtlijst voor een operatie, hij krijgt buisjes in zijn oren. “Wanneer het kan is afwachten, vanwege corona. En ook met buisjes is het de vraag of zijn gehoor terugkomt. Hij moet naar de audioloog en naar een revalidatiecentrum, waar ze kijken hoe zijn ontwikkeling gestimuleerd kan worden. Het geeft rust om te weten dat we geen overbezorgde ouders zijn. We hebben al die tijd gelijk gehad.”

De ontmoeting met de CliniClowns is een kostbare herinnering in een lastige tijd. “Mitch reageerde meteen op het kipje en de clowns. Hij volgde elke seconde. Het is de allereerste keer dat hij echt interesse toonde in iets buiten de tv. Het is voor ons dus een heel speciaal moment. Mijn man filmde het zodat ook opa en oma dit konden zien. Zo mooi dat de CliniClowns er waren! Een momentje apart, speciaal voor de kindjes, echt superleuk.”