×

Een roosje, mijn roosje

Blijdschap, plezier en ontroering. Als CliniClowns Pula en Annemarie oude liefdesliedjes zingen, komen er mooie emoties los bij de bewoners van het Amsterdamse Sarphatihuis. “Dank je wel, lieve clowns!”
 

Pula tokkelt wat oude liedjes op de ukelele. Samen met Annemarie bezoekt ze het Amsterdamse Dr. Sarphatihuis, een verzorgingshuis van Amsta. Op de gezellige afdeling Kattenburg wonen veel ouderen met dementie. Ze zijn blij met de afleiding van de clowns.
 
De nostalgische liedjes die Pula en Annemarie brengen, raken haast vergeten snaren. Zelfs de dames die net nog in zichzelf gekeerd voor zich uit staarden, hebben nu oog voor wat er om hen heen gebeurt. Er wordt meegezongen, meegeneuriet, geklapt en veel gelachen om die gekke CliniClowns. De bewoners genieten.

Maak nog meer bezoeken zoals deze mogelijk...

Zonder woorden maken ze kennis

Eén mevrouw houdt zich opvallend afzijdig, ze zit in een hoekje van de kamer, af en toe kijkt ze wat schichtig op. Annemarie gaat voorzichtig bij haar zitten en knipoogt. Mevrouw reageert meteen, ze kijkt blij verrast. “Ze spreekt geen Nederlands”, vertelt een begeleider. Mevrouw is Kroatisch, en hoewel haar zoon veel langskomt, voelt ze zich best alleen.
 
Annemarie knielt aan de voeten van mevrouw. “Katharina”, zegt mevrouw. “Annemarie”, zegt Annemarie. Ze lachen naar elkaar. Annemarie pakt haar handen, mevrouw houdt Annemarie stevig vast. Het contact is intens, mevrouw is duidelijk geroerd door de aandacht. Zonder woorden maken ze kennis.

Een roosje elke dag

Pula komt wat dichterbij. Ze strijkt gedachteloos met haar vingers over de snaren, als vanzelf ontstaat een melodietje. “Ik geef je een roosje, mijn roosje, ik geef je een roos elke dag”, zingt Annemarie mee. Pula valt in. “En hij weet nog precies hoe ze lachte, toen hij zei, ik maak een liedje voor jou.” Annemarie neuriet nu, nog steeds de handen van mevrouw warm gevouwen om de hare. 
 
De andere bewoners kijken stilletjes toe, ook zij zien dat hier iets bijzonders gebeurt.
Al neuriënd tovert Annemarie een witte bloem uit haar propvolle tas. “Ik geef je een roosje mijn roosje”, zingt ze, en ze geeft de bloem aan mevrouw. Met grote ogen bekijkt die de prachtige bloem.
 
Er biggelt een traan over haar wang, en nog een. Tranen van ontroering, Annemarie veegt ze zorgzaam weg. De bloem wordt niet meer losgelaten. “Toe, niet huilen”, zegt medebewoonster mevrouw De Ruiter dan lief. “Dat is de blijdschap, zo prachtig vindt ze het nou. Dit was echt mooi. Dank jullie wel, lieve clowns!”

Samen kunnen we nog meer mensen met dementie mooie lichtpuntjes bezorgen. Help je mee met een (extra) gift?