'Het voelt als familie'

Normaal staat mevrouw Dokter startklaar in de deur van haar kamer zodra ze de CliniClowns hoort. Vandaag is ze echter in een kalme bui, ze ligt lekker onderuit in haar stoel met een sigaretje. CliniClowns Lou en Bonkie kennen haar goed, ze spelen elke twee weken in het Rotterdamse woonzorgcentrum Sonneburgh op locatie Ravenswaard voor bewoners met dementie. In de coronatijd kon dat niet, maar videobellen maakte contact toch enigszins mogelijk. 

Ook speelde Bonkie hier buiten op de hoogwerker voor de ramen van het centrum. Omdat alle bewoners inmiddels zijn gevaccineerd, kunnen de clowns nu weer binnen spelen, met maskers op. Gelukkig maar, knikt Miranda activiteitenbegeleider. “We vinden het heel belangrijk dat ze er zijn. Zij dragen ook bij aan het welzijn van de mensen hier. Ik zie elk bezoekje weer mooie dingen gebeuren.”

Mevrouw Dokter kan af en toe pittig uit de hoek komen, maar tegen de CliniClowns is ze altijd lief. “Ze beschouwt ons een beetje als vrienden”, vertelt Martine (clown Lou). “We behoren tot haar intimi, zo noemt ze dat zelf.” Mevrouw Dokter begint inderdaad meteen te stralen als Lou en Bonkie zingend bij haar staan. Ze houdt veel van muziek, ze klapt mee en kijkt de clowns vrolijk aan.

“Wat fijn dat jullie er zijn”, zegt mevrouw Dokter. “Heel gezellig dit, zoals fijne mensen onder elkaar. Menselijke mensen”, voegt ze er nog eens aan toe. Bonkie en Lou glunderen. “Het voelt als familie”, knikt Bonkie. Lou haalt een rode neus uit haar zak, ze zet hem bij mevrouw op. “Kijk, nu lijken we helemaal veel op elkaar. We zijn gewoon één grote familie.”

De CliniClowns hebben ook wat ‘familiefoto’s’ meegenomen voor mevrouw Dokter: een kaart met een foto van clown Lou en eentje van Bonkie. Mevrouw Dokter bewondert de kaarten, ze kan er maar niet over uit hoe jong Lou en Bonkie eruitzien op de foto’s. De twee worden verlegen van alle lof. Bonkie frummelt aan haar haar, Lou zet haar spatmasker nog eens extra recht. De clowns zingen dan nog maar eens een onzinliedje waar ze alle drie om moeten giebelen.

Mevrouw Dokter wijst naar de foto van Lou, die erop staat in vechtershouding. “Ik was vroeger best een vechtersbaas”, bekent hij. “Maar ik ben veranderd, nu ben ik lief.” “Ja, jullie zijn lief”, lacht mevrouw Dokter. Samen zingen ze nog een liedje en dan moeten de clowns weer verder. “Jullie komen snel terug hè?!” zegt ze tot slot, terwijl ze vrolijk gedag zwaait.