Tik, tik, tik. Aanstekelijke klanken van een accordeon laten Miens vingers vanzelf meetrommelen op tafel. De vrolijke tonen doorbreken de rust in de knusse huiskamer van het Vughtse woon- en zorgcentrum Van Neynsel Boswijk. De bewoners met dementie kijken bijna allemaal op als Foleo en Mimi binnenkomen. Mimi speelt een deuntje, Foleo snuffelt gretig de geur op van de sissende karbonaadjes, die een verzorgster in de pan heeft liggen. “Heb jij soms honger?”, vraagt een bewoonster die op hem afloopt. Ze heeft een cd, ‘100 onvergetelijke liedjes’, in haar hand. “Bep houdt erg van muziek”, fluistert verzorgende Sandra.
Foleo lacht Bep toe, hij knikt en pakt Beps hand. Bep glundert onder de aandacht. De clowns stellen zich dan keurig voor aan alle bewoners. Het klikt meteen, iedereen lacht tijdens Mimi’s spel. Om er écht een feestje van te maken, blaast Bep een potje mee op haar eigen mondharmonica. Mimi, Foleo en Bep staan bij elkaar, Bep is gevangen door de muziek. Bewoonster Mien bekijkt met haar zachte blik het muzikale drietal, zachtjes deint ze mee.
Miranda de Kort, die even verderop zit, geniet even hard.
Een wens die uitkomt
"De mensen worden even geprikkeld met iets heel anders, echt geweldig"
“Wat een briefje al niet teweeg kan brengen”, lacht ze. Dat de clowns er vandaag zijn, is haar verdienste. Sandra, de verzorgende die na een lange nachtdienst speciaal toch even voor de clowns uit bed kwam, is Miranda’s dochter. Miranda: “Ik vind het werk van CliniClowns erg mooi. Ik wilde heel graag dat ze Sandra’s werkplek eens zouden bezoeken.” Met kerst hing ze een briefje met deze wens in de wensboom van de buurtvereniging in haar woonplaats Vlijmen. En ja hoor, de CliniClowns zijn gekomen! Het bezoekje pakt nóg mooier uit dan Miranda hoopte, de sfeer is warm en vrolijk. Miranda, licht aangedaan: “Hier zijn gewoon geen woorden voor. De mensen worden even geprikkeld met iets heel anders, echt geweldig.”
Stralen
Als Bep en Mimi zijn uitgespeeld, toont Foleo het instrument van Bep aan de mijnheer die zijn rollator dichterbij hen stuurt. Mondharmonica, klinkt het spontaan. Bijzonder, want tegenwoordig raakt hij zijn woorden steeds vaker kwijt. Intussen zingt Mimi in de hoek van de kamer lief een liedje in het oor van een mevrouw die met gesloten ogen in haar rolstoel ligt. Als er een glimlachje om haar mond verschijnt, stoot Sandra even haar collega aan. Ook voor hen is dit speciaal. “Je ziet de mensen stralen”, zegt Sandra. “Prachtig! Mien en Bep dansten samen, nou, dat klikt normaal niet echt.” Bep pakt speels Foleo’s pet vast. “Die Bep”, zegt Foleo met een lachje. “Bep van de mondharmonica, en de fanfare, en het dansen.” “Ik was niet zo goed hoor, maar dat was niet erg, het deed me goed”, zegt Bep, toch trots. Nou, nog één liedje dan. Mimi speelt Malle Babbe, als vanzelf dansen enkele bewoners mee. Mijnheer Rob danst met een verzorgster, Bep en Mien met elkaar. “Foxy foxtrot,” merkt een medebewoner gevat op. De dames gniffelen samen.
Een tijd van komen en van gaan
Als het tijd is om te gaan, begint Bep meteen te wuiven. Mien lacht: “Er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan. Maar het klokje van gehoorzaamheid, zal altijd blijven slaan.” Uitbundig nemen clowns en bewoners afscheid. “Bedankt, jullie zijn echt hartstikke leuk”, zegt die stille, serieuze mijnheer onverwacht spontaan tegen Mimi. “Zeg mijnheer, geef me een hand en een kusje”, roept een dame tegen Foleo. “Ook aan de andere kant hoor, anders ga ik scheeflopen.” Foleo geeft twee voorzichtige zoentjes op de wangen. “Hij schaamt zich ook niet hè”, roept ze lachend: “Hij is gewoon de gezelligheid zelve.” Ze wuift hen lang na. “Ik heb nog nooit zo gelachen als vanmiddag. Nou, arrivederci en de groetjes van Betsy!”
