Is dat een paard in het ziekenhuis?

Briesen, blazen, gehinnik en geklak van hoeven. Op de kinderafdeling van het Laurentius Ziekenhuis in Roermond wordt hier en daar een wenkbrauw opgetrokken. Een paard? In het ziekenhuis? Daelyn en CliniClowns Gigi en Jopie gniffelen zachtjes. Ze kwamen elkaar net tegen en het was meteen dikke mik. In no time transformeert de ziekenhuisgang tot een echte manege. 

Daelyn is van haar paard gevallen. Hoofdpijn, misselijk, overgeven: reden genoeg voor een opname ter observatie, vond de dokter. Ze moet het heel rustig aan doen. In de speelkamer, waar ze wel even naartoe mocht, vond ze een enorm speelgoedpaard. De clowns zijn er weg van. “Wat een lange poten zeg”, wijst Gigi. “Benen”, corrigeert Daelyn haar streng. “Houdt dat paard ook zo van taart? Of heeft-ie liever gebakken aardappeltjes met mayo?”, vraagt Jopie dromerig. Daelyn grinnikt, die twee snappen er écht geen snars van. Ze begint enthousiast te vertellen over haar eigen paard dat dol is op gras, maar ook weleens brokken krijgt. “Huh? Hondenbrokken?” Nee joh. Paardenbrokken natuurlijk! En hooi. En nee, je mag niet met een paard op de snelweg. Vliegen kan hij ook niet.

"Ik denk dat ze voor de kinderen echt een lichtpuntje kunnen zijn in donkere tijden"

De clowns luisteren ademloos naar Daelyn’s lesje paardkunde. Wat weet ze veel, de tijd vliegt voorbij. Daelyn vergeet bijna dat ze weer terug moet naar haar kamer. Wat jammer! Ze nemen afscheid als oude vrienden. “Dag lieve Daelyn! Knuffel je paardje van ons.”
Daelyn straalt, ziet moeder Laura. “Ze was zo lekker met het paard aan het spelen en vertelde erover. De clowns gingen meteen mee in haar fantasie.”

Het meisje hoopte stiekem al op een ontmoeting met de clowns. Haar oudere broer, die twee keer naar het ziekenhuis moest vanwege een rugoperatie, was altijd super enthousiast. Laura heeft de CliniClowns inmiddels een paar keer bij haar kinderen in actie gezien. Ook haar zoon werd destijds steeds weer door hen opgevrolijkt. “Damiën moest twee keer ruim twee weken in het ziekenhuis blijven. Hij keek altijd uit naar de CliniClowns en vroeg de zusters wanneer ze weer kwamen. Prachtig om te zien hoeveel energie een kind uit het contact kan halen en hoe vrij het kan worden in het contact.” Laura heeft diep respect voor het werk van de CliniClowns. “Ze kijken zo goed naar het kind en hebben vrijwel direct in de gaten wat het op dat moment nodig heeft. Ik denk dat ze voor de kinderen echt een lichtpuntje kunnen zijn in donkere tijden.”
 
Laura houdt een blog bij over de avonturen van haar gezin: wereldvanmama.nl.