Boem staat intussen weg te dromen. Bidoe geeft hem een por. Hé Boem, wakker blijven! “Ach Bidoe, laat me nou gewoon even genieten! Je zingt zo mooi”, zegt Boem, ontspannen leunend tegen de muur. Zo, lekker even chillen.
Bidoe zucht en schudt zijn hoofd. Hij kijkt naar Malia. Ze lacht terug. Haar moeder vertelt dat Malia complicaties heeft gehad na een op zich onschuldige miltoperatie. Er vormde zich een abces dat tegen haar maag drukte. Ze kon daardoor anderhalve week niet eten en heeft nu amper energie. Ze slaapt dus veel. Maar nu oogt ze klaarwakker, nauwlettend houdt ze die gekke clowns in de gaten.
Bidoe gaat verder met zijn lied. “Oh Malia, mooie dahlia, lalalalila.”
En dan: bam, klinkt het opeens. Boem was zo hard aan het chillen dat hij langs de muur naar beneden is gegleden. Hij ligt languit op de grond. Malia giechelt. Bidoe takelt hem mopperend overeind. Maar de vloer is écht spekglad. Als Boem weer rechtop staat, glijdt Bidoe knullig onderuit. Het lijkt wel een slapstick.
Als beide clowns eindelijk weer staan, staat Bidoe te hijgen van inspanning. Wat een zware klus! Om even uit te rusten gaat hij op de grond zitten. Langzaam zakt hij weg. Hij begint ook nog eens zo hard te snurken dat de zuster even komt kijken of alles wel goed is. Malia schatert het uit. Wacht, Boem zal Bidoe weleens wekken. Let op, Malia! Keihard blaast hij met zijn mondharmonica in Bidoe’s oor.
Woehaa! Van schrik rent Bidoe de gang op. Zo, die is wakker, grijnst Boem. Je kunt weer rustig soezen, Malia! Dag meisje! Boem zwaait, Malia zwaait vrolijk terug. “Omdat Malia zich langzaamaan wat beter voelt, vindt ze alle afleiding geweldig”, zegt haar moeder. “Dit is de eerste keer dat ze weer echt heeft gelachen.”
