Mike (3) ligt in een deuk om CliniClowns Pop en Stip. De twee staan met verwonderde ogen voor het raam van zijn ziekenhuiskamer: er kleeft bij allebei een merkwaardig gekleurd wezentje aan hun wijsvinger. De ieniemienie wezentjes verschijnen en verdwijnen dan weer razendsnel onder de rand van het raam. De clowns kijken sullig om zich heen: waar zijn ze nou? Mike giechelt, zien die clowns dat nou echt niet? Dááronder, wijst hij hen lachend. Vader Brian en moeder Erika genieten volop van het stralende snoetje. “Dit maakt onze dag”, zegt Brian.
Weken in isolatie
Elk licht moment is meer dan welkom, wat hen betreft. Mike ligt alweer weken in isolatie in het Prinses Máxima centrum voor kinderoncologie. De peuter heeft een loodzware stamceltransplantatie gehad – zijn zusje bleek de ideale donor - vanwege chronische leukemie. JMML (juveniele myelomonocytaire leukemie) is een zeer zeldzame, kwaadaardige vorm die niet met alleen chemo’s is te behandelen. Het ziekenhuis is helaas al vanaf zijn geboorte een vertrouwde plek. Mike kwam ter wereld met een ook al zeer zeldzame aandoening aan zijn darmen. Brian: “Pal na de bevalling bleef mijn vrouw achter in het ene ziekenhuis, en zat ik in de ambulance met Mike, met spoed op weg naar het andere ziekenhuis.”
"Zijn blije lachje is goud"
Bewonderenswaardige veerkracht
Na drie jaar van zware operaties, veel zorgen en angstaanjagende kritieke momenten, ging het eindelijk wat beter. “Dachten we.” Want Mike werd vanaf vorig jaar december om de haverklap ziek en koortsig. Afgelopen zomer, precies op zijn derde verjaardag, kwam de onheilsboodschap. Het gezin - Mike heeft nog een oudere zus en broer - stapte noodgedwongen opnieuw in de emotionele achtbaan. Mike doorstaat alles met een bewonderenswaardige veerkracht. Brian: “We noemen hem niet voor niets ‘Mighty Mike’: hij knalt er doorheen, niet normaal. Vanaf zijn geboorte heeft hij al zoveel ellende en pijn meegemaakt. Toch tovert hij altijd wel weer ergens energie vandaan. Zijn blije lachje is goud. Zodra hij zich ook maar een beetje goed voelt, gáát hij. Die kracht houdt ook ons op de been.”
Afleiding
Zeker nu Mike niet veel meer kan dan op bed liggen en filmpjes kijken, zijn de CliniClowns een zeer welkome afleiding. “Het is belangrijk dat ze komen”, vindt Brian. “De afgelopen weken zijn echt het zwaarst geweest. Maar als de clowns komen gaat hij toch overeind zitten, hij kan dan even lekker hard lachen. De clowns mogen zijn kamer niet op. Voor de kamer zit een sluis dus ze spelen voor het raam. Knap dat ze daar doorheen toch oprecht contact maken. De CliniClowns brengen hem een moment waarop hij even helemaal niets moet, niets meer dan pure lol hebben.”
Het bijzondere verhaal rond Mike’s ziekteproces wordt door Erika (zij schrijft de teksten) en Brian (fotograaf) hier verteld.