Polleke en Toos zijn bekende gezichten voor de bewoners van zorginstelling Stellinghaven in Appelscha voor mensen met dementie. Elke maand speelt het duo in de vijf woonkamers. Nu dat even niet kan, doen de CliniClowns waar ze goed in zijn, improviseren!
Kus op het raam
Polleke stapt langs het raam van een woonkamer op de begane grond. Verbaasd kijkt ze opzij. Hee, daar zitten mensen! Ze drukt haar neus tegen het raam, blaast warme adem tegen de ruit en maakt een tekening in de condens. Dan drukt ze een kus op het raam. Een bewoonster loopt naar het raam en beantwoordt de zoen aan de andere kant.
Dan kijkt Polleke in haar tas, stiften! Ze tekent een clown met een hoedje op en schrijft haar naam erbij in spiegelschrift. Kijk, dit ben ik, gebaart ze. Aan de andere kant van het raam zwaaien en roepen de bewoners naar haar, sommigen lezen hardop wat ze heeft geschreven.
Grote gebaren
Polleke wandelt verder, vervolgens verschijnt clown Toos in beeld. Ze kijkt ontstemd naar de ‘vieze’ ramen. “Oh nee, is Polleke hier geweest?” Met grote gebaren maakt ze de bewoners duidelijk dat het goed komt. “Blijf zitten, ik los het op!” Ze gaat driftig aan de slag, eerst met doekjes en spray, daarna met spons en trekker.” Vanuit de woonkamer krijgt ze aanwijzingen: van boven naar beneden! Anders krijg je strepen!
“De herkenning was er meteen. Toen wist ik, het is goed.”
Blijdschap
Op deze manier contact maken werkt verbazingwekkend goed, vertelt Carla Schmidt (clown Polleke): “Polleke maakte iets los door haar gezicht tegen de ruit te drukken. Ik had meteen contact, ik zag blijdschap, er was herkenning en sommige mensen vonden het maar niets dat ze het schone raam vies maakte.”
Welzijnsmedewerker Jeannette Janssen moest er even over nadenken toen het clownsduo voorstelde om op deze manier langs te komen, zegt ze eerlijk. “Ik was bang dat de afstand verwarring zou veroorzaken. Maar omdat Polleke en Toos hier bekende gezichten zijn, durfde ik het toch aan.”
Het bezoek van de clowns overtrof haar verwachtingen. “De herkenning was er meteen. ‘Moet je nou eens kijken, daar zijn die twee vrouwen ook weer’, zei een bewoonster. Toen wist ik, het is goed.”
Heerlijk ouderwets
Dat Polleke de ramen vies maakte, veroorzaakte inderdaad wel wat ophef, lacht Jeannette. “Sommige cliënten waren ongerust. Maar daar kwam clown Toos om heerlijk ouderwets de ramen te lappen. Het mooiste vond ik dat ze water tegen het raam gooide met een soeplepel. Zo deden mensen dat vroeger ook. Het was prachtig om binnen de reacties te horen. ‘Het wordt weer schoon, gelukkig maar’.”
Op deze manier spelen is een blijvertje zolang gewoon bezoek er niet in zit, denkt Carla: “We denken altijd goed na over de belevingswereld van mensen met dementie. De volgende keer willen we met een fanfare langsgaan, met drie clowns. Waarbij we natuurlijk wel anderhalve meter afstand houden! We willen heel graag ons werk blijven doen, dus we kijken op alle fronten hoe dat kan.”