Tringtringtring! Postbodes Hup, Bes en Pief fietsen al bellend het klaslokaal van Natascha van der Hoeven in. Ze hangen haast plat over hun stuur, zoveel tegenwind hebben ze. De kinderen, die net keurig op een rijtje op hun stoeltjes zitten, kijken met open mond toe.
De Cliniclowns brengen de speciale voorstelling Post van het Klein Zintuigen Orkest (KZO), toegesneden op kinderen met een anders lopende ontwikkeling. De kinderen in Natascha’s vroegbehandelgroep Jungletuin, onderdeel van zorgorganisatie Ipse de Bruggen, worden met muziek en spel uitgedaagd tot interactie.
Eén jongetje vindt het nog wat spannend, en ook zijn buurjongetje blijft liever veilig bij de juf in de buurt. Anderen stuiven opgetogen op de clowns af. Natascha geniet ook: ‘Elke keer als de clowns komen, verrassen de reacties van de kinderen me weer.’
Het postkantoor
De clowns trappen zich ondertussen suf. De kinderen blazen mee met de wind; het gaat dus nog veel harder waaien. ‘We moeten de berg nog af, jongens’, steunt Hup. ‘Ohhhh’, piept Bes. Het gaat sneller en sneller. Bam! Een mega-crash. Beduusd liggen ze op de grond. Pief ziet sterretjes.
Als Bes moeizaam wil opstaan schiet een klein ventje haar meteen te hulp. Een ander raapt lief haar pet op en zet ‘m weer op haar hoofd. Zo, hij helpt Pief overeind. Pief’s pet is kwijt! Spiedend kijkt hij in het rond. Gelukkig helpen de kinderen enthousiast mee, zodat iedereen uiteindelijk de eigen pet op het hoofd heeft staan.
Hup heeft ondertussen het postkantoor ingericht, drie rode krukjes staan keurig op een rij. ‘Dit is het postkantoor’, zingen de drie, even begeleid door Pief’s ukelele. Hoog tijd om aan de slag te gaan, vindt Pief dan: ‘Aan het werk!’ Bes plakt zegels, Hup stempelt de post, Pief gooit de brieven in de postbus. ‘Hé, wij hebben zelf ook post’, ontdekt Bes.
Een brief en een deken
Er ligt een brief, een hele lange. Pief begint meteen te zingen: ‘Het is een brief van tante Jacqueline, die heb ik al een tijdje niet gezien.’ Al zingend verwerkt hij de naam van elk kind in het liedje. ‘Hé, heb jij een nieuwe bril? Dat is wat ik zelf ook graag wil! Jij krijgt ook een brief, tante Jacqueline vindt jou heel lief.’
Het jongetje gaapt. De lange brief wordt een dekentje, hij wordt lekker toegedekt en Pief speelt een slaapliedje. Maar ook Hup valt in slaap. Hij snurkt echt enorm. De kinderen liggen in een deuk, ze vinden het prachtig om Hup samen wakker te schreeuwen.
‘Misschien even een dansje om echt wakker te worden’, oppert Bes. Bijna alle kinderen swingen mee, Hup danst met het behulpzame kereltje van net, de juf zwiert ook rond met een van de kinderen in haar armen. Het mannetje dat op zijn stoel blijft zitten, inspecteert intussen nauwkeurig de rode neus van Bes.
Dan is het alweer tijd. De clowns stappen op hun fietsen, de kinderen fietsen samen een stukje mee. Zingend trekt de vrolijke optocht naar de deur. Een paar jongens blijven zwaaien, ook als de clowns allang weg zijn. Een zeer geslaagde middag, vindt Natascha. ‘De clowns spelen in op elk kind en zijn of haar kracht, dat is zó knap.’
