'Twee ogen zo blauw'

Dementie voert je vaak mee terug naar vroeger, terwijl het heden steeds verwarrender wordt. Om het ijs te breken in een huiskamer die grotendeels door de starre stemming van de dame wordt bepaald, zingen de clowns ‘breng eens een zonnetje onder de mensen’. De meesten genieten zichtbaar en zingen mee. Net als de lerares, of.. toch niet?

Na afloop vraagt ze enigszins geagiteerd: “Staat dit nummer wel op de lijst?”. De clowns kijken elkaar verschrikt aan. Ze beginnen naar elkaar te vingerwijzen en er ontstaat een clowneske discussie over wie die lijst nu eigenlijk zou regelen. Er zit niets anders op dan het nog een keer te proberen. Bij het derde liedje is het raak. De oude dame lijkt content. Opgelucht door haar goedkeuring musiceren de clowns er op los. Als een jukebox die na jaren weer wordt ontdekt en afgestoft, spelen ze de ene klassieker na de ander.

Maar, zo gemakkelijk komen de clowns er niet van af. De ‘lerares’ vraagt steeds wat de bedoeling is van het gezang. “Dat wordt allemaal maar bij elkaar gesjord, voor Jan, Piet en Snot,” merkt ze wat bits op. Maar een vleugje ondeugend sarcasme ontgaat de clowns niet. Intuïtief en ongedwongen vinden ze onder die verharde laag een kwetsbare kant. Het ene moment verzoekt ze de clowns om rust en stilte. Het volgende moment begint ze zelf op tedere wijze te zingen. “Twee ogen zo blauw…”. Haar strenge houding krijgt een adempauze. Ze laat het los.