Hé, kijk daar, een leuk meisje, die wil vast spelen. CliniClowns Makkie en Jaja turen van een afstandje naar Rowan, die vanaf het bed in haar kamer mistroostig naar hén kijkt. Maar juist op het moment dat de clowns naar haar toe willen lopen, schuift een glazen schuifdeur pal voor hun rode neuzen dicht. Beteuterd kijken ze het meisje door het glas aan. Wat nu? Ze gaan met hun handen over het glas, op zoek naar een deurklink, tasten over het hout. Niks! Rowan, die net nog als een zielig hoopje op bed lag, grinnikt om de verbazing van die oenige clowns.
"Je kent je eigen kind niet terug"
Rowan werd gisteravond met ernstige hoofdpijn opgenomen, vertellen haar ouders. Het ging maar niet over. De pijn is inmiddels weg, maar omdat ze niets kon eten, is ze nog steeds suffig. “Wij zijn enorm geschrokken natuurlijk”, zegt haar vader. “Je kent je eigen kind niet terug.”
Het doorzichtige balletje
Rowan wordt inmiddels volledig in beslag genomen door Makkie en Jaja, die zich in de raarste houdingen door het glas proberen te wringen om binnen te komen. “Dat gaat zo niet”, zucht het meisje, dat kordaat op de deurknop drukt. De schuifdeuren glijden open. Hèhè, eindelijk, wij zijn binnen”, verzucht Makkie. Rowan kijkt hen afwachtend aan. Makkie raakt er een beetje zenuwachtig van. Ze haalt snel een denkbeeldig balletje tevoorschijn. “Een doorzichtig balletje”, verbetert Rowan, die warm begint te draaien, tot zichtbare opluchting van haar ouders.
“Zij lachte, en dat is voor ons het belangrijkste. Ik zag opeens mijn energieke Rowan weer terug. Dat doet goed.”
"Ik zag ineens mijn energieke Rowan weer terug"
Jaja heeft een zakje in haar hand: de goal. Makkie mikt.. Pats! Het balletje komt precies in het zakje terecht. Rowan klapt. Zij wil ook! Makkie poetst het onzichtbare balletje nog even extra op. “Dan glimt-ie mooi.” Rowan kijkt schattend naar het doelzakje in Jaja’s hand. Ze haalt uit..raak! Jaja juicht. Makkie’s beurt. Die kopt een paar keer achteloos, en dan, hoppakee, daar volgt een briljante, Messiaanse goal. Rowan klapt weer. Wat een spannende pot, Makkies voetbalkousen zakken ervan af. Rowan helpt haar met ophijsen. Zo, Makkie kan weer keurig de deur uit, en Rowan gaat weer lekker liggen. Ze oogt stukken vrolijker. Haar ouders zijn er blij om. “Zij lachte, en dat is voor ons het belangrijkste”, zegt haar vader. “Ik zag opeens mijn energieke Rowan weer terug. Dat doet goed.”