“Tetereteeeee!” CliniClowns Luut en Pula marcheren de woonkamer van het Sarphatihuis Amsta in Amsterdam binnen. Luut voorop, ‘toeterend’ op een houten lepel, pal achter haar Pula, haar ukelele in de aanslag. De bewoners met dementie zaten even daarvoor nog stil rond twee grote tafels, allemaal in hun eigen wereld. Die rustige sfeer slaat in een klap om met de komst van de clowns. Een bewoonster schatert het meteen uit, een ander danst op het ritme van de clowns mee in zijn stoel, een brede glimlach op zijn gezicht. Luut geeft een ferme klap op een slagroomsoesje op tafel: alles zit onder de zoete spetters. Deed ze dat nou echt?!
Marijke zingt mee
“Ze zat echt in haar eigen wereldje, maar op het moment dat er gezongen werd en ze werd aangeraakt, ging ze letterlijk open"
Verpleegkundige Jacqueline van Steenis deelde net drinken uit, ze kijkt verrukt toe. Bewoonster Marijke is als enige nog ver weg, ziet ze: de handen in elkaar verstrengeld, haar ogen dicht. Het rumoer lijkt Marijke niet te raken. Dat verandert als Luut naast haar rolstoel hurkt. De clown zingt lieflijke tonen en pingelt op een muziekinstrumentje. Pula wappert aan de andere kant zachtjes met een doek. De stof strijkt af en toe langs Marijkes gezicht. Het effect is fantastisch, de clowns raken precies de juiste snaar. Marijke strijkt met haar handen door haar haar en opent haar ogen. Ze zingt zelfs mee, Jacqueline kan het bijna niet geloven. “Ze zat echt in haar eigen wereldje, maar op het moment dat er gezongen werd en ze werd aangeraakt, ging ze letterlijk open. ‘Wow, wat is dit gaaf. Zo mooi.”
Ze geniet van de muziek
Ook Caroline, een vriendin van Marijke die net op bezoek komt, is ontroerd door het effect. Ze kent Marijke al veertig jaar, ze zongen vroeger veel samen. Nu zingt Caroline veel voor haar vriendin. Vandaag zijn de clowns haar echter voor. Pula brengt een vrolijk liedje, tokkelend op de ukelele. Vertederd kijkt Caroline toe, ze ziet Marijke ontspannen. “Het verhaal komt misschien niet zo binnen, maar ze geniet enorm van de muziek.”
Contact met de bewoners
Ook voor Jacqueline is dit een bijzonder moment. Zij weet als geen ander hoe moeilijk het soms kan zijn om contact te maken met de bewoners. “Door een bepaalde manier van bewegen of doen kom je binnen bij deze mensen. Dat proberen wij natuurlijk ook altijd, maar dit is echt fantastisch.”
