“Hallo Mik, hoi knuffels van Mik, dág moeder van Mik.” CliniClowns Zussie en Toetie staan bij de deur van Miks kamer in het ziekenhuis. Deze zomer popte er ineens een mysterieuze, pijnlijke bobbel op in zijn nek. Mik werd linea recta opgenomen voor onderzoeken. Is het ‘gewoon’ een bacteriële infectie? Maar waarom slaat de antibiotica dan niet aan? De spanning loopt verder op als er opeens moet worden overlegd met een nabijgelegen academisch ziekenhuis. Het door de arts uitgesproken zinnetje ‘We kunnen niet uitsluiten dat het iets levensbedreigend is’, spookt maar steeds door het hoofd van moeder Marjon. “Opeens zit je even in een nachtmerrie.”
Entree
Perfect getimed verschijnen dan de CliniClowns. Even afleiding, even ontspanning. Zodra Mik de twee ziet, glimlacht hij breed. “Goedemiddag Mik”, begroet clown Toetie hem. Onmiddellijk wordt ze op haar vingers getikt door haar clownsmaatje. “Het is ochtend!”, verbetert Zussie haar. Vooruit, ze beginnen opnieuw. De twee lopen naar buiten en maken een nieuwe entree. “Hallo Rik”, lacht Toetie. “Nee!! Hij heet Mik. Mik!”, roept Zussie stampvoetend. Steeds komen de clowns opnieuw binnen, telkens gaat het mis. Mik zit schaterend op zijn bed.
Glinsterende ogen
Marjon wordt even stil als ze terugdenkt aan de glinsterogen van haar zoon. Dat de clowns hem op dat moment volkomen vrij weer konden laten lachen, raakte haar. “Het voelde zo kwetsbaar, zo intiem. De clowns hielden afstand, maar waren close. Ik voelde me kwetsbaar, maar voelde ook hún kwetsbaarheid. Dit was geen voorstelling, maar echt een ontmoeting. Ik was onder de indruk omdat ze met hun energie en liefde oprecht contact konden maken. Mik werd gezien.”
De creativiteit en de werkwijze van de clowns vindt ze fascinerend en maakt haar nieuwsgierig. “De kracht van zo’n onverwachte gebeurtenis in een ziekenhuis, werkt magisch. Het spel stond zo haaks op die omgeving. Het effect verraste me, de clowns brachten echt kleur op die kamer.”
Infectie
Mik is inmiddels volledig hersteld. De bobbel bleek inderdaad een goed te behandelen bacteriële infectie in zijn lymfeklier. Na een week mocht hij naar huis. Marjon kijkt nog steeds dankbaar terug op de bijzondere ochtend. “Super hoe met creativiteit en humor ruimte in de zorg wordt gemaakt voor menselijke aandacht en de kracht van écht contact!”, schrijft ze later in een Instagram-bericht. “De blik van Mik zal ik nooit vergeten. En mijn eigen tranen. Wat hebben we gelachen. Pijn en stress waren even weg. Mik was mens en geen patiënt. Ontwapenend en ontroerend. Het heeft ons die dag echt geholpen. Je goed voelen zit niet alleen in je lijf, het zit ook tussen je oren.”