‘Het raakte me telkens weer’

“In de jaren negentig heb ik als verloskundige in het Universitair Medisch Centrum Groningen gewerkt. Met hun rode neuzen op brachten de CliniClowns afleiding op de kinderafdeling. Als ik weleens meekeek, zag ik hoe een kind zich ontspande. Ook bij ouders zakten dan de schouders en kwam er een glimlach op het gezicht. Dat raakte me telkens weer.”

“Als ik de CliniClowns op de kinderafdeling zag, deed dat me altijd denken aan mijn zusje. Toen zij negen maanden oud was, heeft ze een hersenvliesontsteking gehad. Ze heeft het overleefd, maar een deel van haar hersenen raakte blijvend beschadigd. Daardoor kon ze haar emoties en impulsen moeilijk de baas. Mijn zusje was prachtig, ontzettend liefdevol, geduldig en voelde kinderen feilloos aan, precies zoals ik bij de CliniClowns ook zie. Ze hoeven eigenlijk helemaal geen gekke capriolen uit te halen.”

“Zodra zij hun rode neus opzetten, staan ze aan. CliniClowns spelen in op het moment en schuiven met hun aanwezigheid wat ellende opzij. Ze zijn vooral bekend van ziekenhuisbezoeken. Maar ze gaan – op verzoek – ook bij terminale patiëntjes thuis langs. Daarnaast brengen ze ook bezoeken aan verzorgingshuizen, om een lach te brengen op het gezicht van ouderen met dementie en gevoelens van eenzaamheid weg te nemen.”

“Voordat mijn man in 2009 na een ziekbed overleed, hebben we goed nagedacht over onze nalatenschap. Samen hebben we geen kinderen, we zijn getrouwd toen zijn kinderen al pubers waren. Mijn nalatenschap aan mijn bonuskinderen en bonuskleinkinderen bestaat uit de verhalen die ik voor hen opschrijf, ik heb zoveel meegemaakt dat ik hen wil meegeven.”

“CliniClowns staat al jaren vermeld in mijn testament. Het allermooist aan CliniClowns vind ik dat ze hele gezinnen ondersteunen. Niet alleen de zieke patiëntjes of ouderen met dementie, ze zijn er ook voor de ouders, broers, zussen, familie en vrienden. Samen even genieten, ontspannen, loslaten en vergeten, dat is de kracht van CliniClowns.”