De clowns beginnen met scheppen te graven en niet veel later hebben ze zichzelf helemaal ingegraven. Terwijl de ene bewoner van het verpleeghuis zijn aandacht volledig richt op de prachtige kleren van de clowns, volgt een ander precies wat zich voor zijn ogen afspeelt. “Maar hoe komen we nu weer uit dit gat?” vragen de CliniClowns zich af op de bodem van de kuil.
Ze richten hun ogen op de man die even daarvoor zelf wilde dat ze in de grond zouden zakken. Met z’n tweeën gooien de clowns een touw zijn kant op. De man is langzaamaan helemaal opgegaan in het spel van de twee clowns. Zal hij dan toch… Hij pakt het denkbeeldige touw vast en trekt clown Jaja en haar clownsmaatje uit de kuil. Hè, hè, dat was een avontuur.
De voelsprieten van een clown
De man in dit verpleeghuis zit nog vers in het geheugen van Eveline. Al vanaf 2003 speelt ze als clown Jaja, eerst alleen voor mensen met dementie en inmiddels al ruim tien jaar ook voor zieke en gehandicapte kinderen. Iets wat ze na al die jaren nog steeds prachtig vindt om te doen. “Het is heel leuk als je als clown in je veelkleurigheid en veelzijdigheid op bezoek mag bij mensen.”
