Buikschuivers rond het ziekenhuisbed

Gegiechel op de ziekenhuisgang, een zacht muziekje. Jefferson, die aan een infuus ligt, weet genoeg: de CliniClowns komen eraan! Zijn ogen stralen van de voorpret. “Hij verheugt zich er altijd enorm op”, lacht moeder Karin. Als CliniClown Mimi binnen stiefelt, wordt ze door Jefferson dan ook begroet als een oude vriendin. Zabor blijft hangen in de deurpost van de ziekenkamer.

“Mimi, je sjokt echt heel onelegant binnen”, zegt hij vermanend. “Ik ken honderdduizend manieren om een betere entree te maken”, pocht hij. Mimi knipoogt naar Jefferson. “Ja, jij doet het altijd beter”, zegt ze nukkig. Jefferson valt Mimi bij. “Laat zien dan, Zabor”, roept hij. “Ik film het wel. Even wachten. Nu!” Onder regie van Jefferson loopt Zabor superstoer de kamer binnen. Maar dan botst hij keihard tegen het bed. Au! De clown valt, stuntelt, schuift op zijn buik rond het ziekenhuisbed, steeds gaat het mis. Schuddend van het lachen zit Jefferson op zijn bed. Ook zijn moeder giert het uit.

Als baby kreeg Jefferson de diagnose osteogenesis imperfecta: Jeffersons botten zijn broos en breken makkelijk. Buiten spelen met vriendjes is onmogelijk, waardoor Jefferson zich soms best alleen voelt. “Waar het ene kind valt en een blauwe plek krijgt, breekt Jefferson een been”, vertelt Karin. “De ziekte gaat niet over, medicijnen maken zijn botten gelukkig wel sterker. Tegen alle verwachtingen in kan hij lopen. Hij moet alleen wel elke drie maanden aan het medicijninfuus. Dan is het fijn als de clowns met hem komen keten.”

Jefferson beschouwt de CliniClowns inmiddels als zijn vrienden. Moeder Karin vindt het jammer dat ze de clowns nogal eens mislopen. Ze spelen immers maar één dag in de week in dit ziekenhuis. “We hopen altijd dat het lukt op die dag een afspraak te plannen, want voor Jefferson is het een belangrijke afleiding. Met de CliniClowns is ziek zijn geen item, mijn zoon kan dan even onbezorgd zijn. Want één ding is zeker: als de clowns er zijn, gebeuren er alleen leuke dingen.”