.jpg)
Pula en Annemarie maken muziek op tafel in de huiskamer van het Amsterdamse Dr. Sarphatihuis, een verzorgingshuis van Amsta, waar de bewoners met dementie vrolijk toekijken. De CliniClowns trommelen steeds sneller, hun woorden gaan staccato mee op de maat.
“Een clownsrap”, gniffelt Pula tussen het trommelen door. “Ja, eigenlijk ontstond dit heel toevallig”, zegt Pula. Mevrouw Betty is het daar niet mee eens. “Toeval bestaat niet.” Pula herhaalt het rappend. “Toeval bestaat niet.” “Ja”, roept mevrouw De Moor. “Bestaat het?”
“Toeval bestaat niet”, rapt Pula nog eens. “Toeval bestaat”, antwoord Annemarie al rappend. “Het is niet toevallig dat ik hier sta”, zegt Pula. “En ook niet gevaarlijk”, antwoord mevrouw De Ruiter droogjes. De vrouwen naast haar giebelen.
Een schilderijtje ophangen
Trouwens, ziet Annemarie opeens als ze stopt met trommelen, de dames lijken wel een schilderij, zo samen op een rijtje. “Echt een plaatje!” De dames glimmen van trots. Ja, Pula ziet het nu ook. “Jullie lijken wel een Rembrandt, of een Picasso”, vindt ze. “Weet je wat? We timmeren er een lijstje omheen. Dan hangen we ze aan de muur.”
“Dat wordt een zwaar schilderij”, merkt mevrouw De Ruiter snedig op. Geeft niet. Annemarie kijkt schattend naar het rijtje dames. “We gaan jullie nu optillen. Armen omhoog dames!” Bijna alle armen schieten de lucht in. Een enkeling is niet zo snel, maar steekt haar handen uit.
Pula tilt het schilderij op. “Ja, het gaat lukken”, kreunt Pula. “Nog een beetje hoger, dames!” De armen gaan hoger. Annemarie heeft de hamer en spijkers al paraat. Maar dan, pats! Op haar vinger. “Kom maar hier”, zegt mevrouw De Ruiter troostend. “Een kusje, dan is het zo over.” Mevrouw Van Houten zit intussen onafgebroken te schateren, ze houdt het niet meer. Zij, een Picasso!
Annemarie en Pula doen allebei een stapje naar achter. Eens kijken of het schilderij recht hangt. Prachtig, knikken ze eensgezind. “Hm, toch meer een Van Gogh, vind je ook niet, Annemarie?” Die knikt. “Net mooie zonnebloemen, die dames.”
