"Dag mevrouw, dag aardige mijnheer", CliniClowns Jaja en Olga maken een voorstelrondje in de huiskamer van verzorgingshuis Oudeland. Sommige bewoners met dementie staren hen nieuwsgierig aan, anderen kijken voor zich uit. Jaja en Olga blijven bij de één op een afstandje, de ander krijgt een hand, de volgende mevrouw krijgt zelfs een knuffel. “Een kwestie van heel goed aftasten”, ziet Symona Bout, die net op bezoek is bij haar schoonmoeder. “De clowns duiken niet zomaar ergens op af. Ze kijken goed: kan ik uw hand schudden, u wilt een lief woordje, oh, moet ik met u even gezellig gaan zitten? Razend knap, ze hebben de bewoners goed in de peiling.”
“Ik had eerlijk gezegd geen idee dat ze voor ouderen met dementie spelen. Geweldig om te zien dat ze ook hier zo’n bijzonder effect hebben.”
Fan
Symona, in het dagelijks leven kinderverpleegkundige, kent de CliniClowns uit het ziekenhuis. Ze maakte daar al talloze mooie momenten met hen mee. “Je kunt me gerust een fan noemen, hoor.” Stomverbaasd is ze vanochtend als ze CliniClowns treft in het verzorgingstehuis van haar eigen schoonmoeder. “Ik had eerlijk gezegd geen idee dat ze voor ouderen met dementie spelen. Geweldig om te zien dat ze ook hier zo’n bijzonder effect hebben.”
Ondeugende clown
Haar schoonmoeder Krijnie woont al jaren in het verzorgingstehuis in Woerden. Ze duikt steeds meer in zichzelf, vertelt Symona. “Ze zit meestal helemaal achterover in haar stoel.” Maar nu zit ze kaarsrecht. Net als haar medebewoners. Krijnie heeft zelfs een rode neus op. “Blijf af, die is van mij”, zegt ze, als Symona deze aanraakt. Wanneer Olga Jaja’s haar gaat doen, gestuurd door de adviezen van de bewoners, is ze er helemaal bij. “Wat staat haar het beste, lang haar? Wat vindt u?” Bijna alle bewoners bemoeien zich met de kappersbeurt.
Verontwaardigd is Krijnie ook even, als die ondeugende Jaja haar voeten in Olga’s schoot legt. Jaja’s grote schoenen wiebelen bovenop Olga’s schitterende rok. Krijnie komt op voor Olga: “Maar dát mag niet!” Na een ultrakort dutje deint ze weer genietend mee met ouderwetse Amsterdamse liedjes. Sommige bewoners zingen of klappen, een mevrouw danst zelfs even mee. Als ze zich omdraait naar de spiegel en zichzelf ziet, zegt ze verrast: ‘Hé, mijn zus!”
Traantje
Symona is ontroerd nu ze al die emoties ziet oppoppen, ze laat er zelfs een traantje om. “De clowns raken met hun spel pure emotie, die diep van binnen verstopt zit. Boosheid en angst worden omgezet in een stukje geborgenheid. Bij mijn schoonmoeder zie ik opeens dat vrolijke knuffelige, ze zit daar met een grote glimlach op haar gezicht. Ze wordt echt even uit haar schulp getrokken.” Als mantelzorger is het ook genieten. “Even niet denken aan die gemene ziekte. Ik weet wat de clowns kunnen doen, in het ziekenhuis leefden sommige kinderen en ouders compleet op als ze kwamen. Maar om dit bij mijn eigen schoonmoeder te zien, raakt me extra.”
