‘Hij is nog steeds mijn zoontje’

“Sen was een vrolijke en erg grappige jongen. Door zijn downsyndroom praatte hij niet veel, maar was hij non-verbaal des te sterker. Hij wist goed wat hij wilde en hij kon veel zelf. Hij moest iedere paar maanden naar de kinderarts voor routinecontrole. Daar werd hij gewogen, gemeten en er werd bloed geprikt, omdat hij een hoger risico had op bepaalde aandoeningen. De dag van de controle was Sen niet ziek en we hebben hem de dag daarna ook naar het medisch kinderdagverblijf gebracht. We dachten namelijk dat er niks uit het onderzoek zou komen.

Totdat ik die vrijdag een telefoontje van de kinderarts kreeg. Er waren afwijkende waarden in Sens bloed gevonden. We moesten met spoed naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht komen. De arts vermoedde namelijk dat hij leukemie had. Ze zei: “We hebben al een afspraak voor jullie geregeld en neem een tas mee, want waarschijnlijk moet hij daar blijven.” Binnen anderhalf uur zaten we om de tafel met een oncoloog.

De oncoloog zei tegen ons dat het vermoeden klopte: het was leukemie. Het enige wat ze nog moesten doen was de vorm vaststellen. Sen is toen inderdaad meteen opgenomen in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht en gestart met de chemotherapie. Tot dit moment voelde hij zich gewoon nog goed, hij voelde zich niet ziek en was alleen in de war van alles wat er gebeurde.

Door de chemotherapie had hij helemaal geen afweer meer. Een paar dagen later liep hij een buikvirus op, waar hij erg ziek van is geworden. Ook wilde hij niet meer eten, waardoor hij uiteindelijk een sonde kreeg.

Na anderhalve week in het ziekenhuis voelde hij zich voor het eerst wat beter. Hij was ook meer zichzelf, de lieve grappige jongen die hij was. Dus besloten we om van zijn kamer af te gaan en een beetje door het ziekenhuis te lopen.

We waren nog maar net van zijn kamer af toen we CliniClowns Moes en Pop tegenkwamen. Bij zijn deur hing een naamslinger, de clowns zagen dit en maakte meteen een liedje met zijn naam. Dat improviseerden ze op het moment zelf, dat vond ik zo knap. Ze hadden ook een gitaartje bij zich waarmee ze nog meer muziek maakten. Sen hield erg van muziek en dansen, dus hij bloeide helemaal op. Ze speelden nog een tijdje met hem en de bellenblaas. Hij flapperde met zijn handjes als een vogeltje, iets wat Sen alleen deed als hij ergens heel blij van werd.

Diezelfde dag ging het zoveel beter met hem, dat er zelfs gezegd werd dat hij de week daarna misschien naar huis mocht. Maar helaas is Sen nooit meer thuisgekomen. De dag erna ging het ineens een stuk slechter met hem en nog een dag later ging het helemaal mis. In de loop van de dag is hij aan bloedvergiftiging overleden. Deze had hij opgelopen door het buikvirus, omdat er bacteriën in zijn bloedbaan waren gekomen.

Dat de CliniClowns er ineens waren, heeft gezorgd voor zo'n mooi en dierbaar moment. Ik vroeg of ik het mocht filmen, omdat de rest van mijn gezin er op dat moment niet was en ik ze het graag wilde laten zien. Toen ik het filmde, had ik nooit gedacht dat het de laatste bewegende beelden zouden zijn die we hebben van Sen. Ze zijn voor ons dan ook van grote waarde, omdat het beelden zijn waarop hij zo vrolijk is en was hoe hij altijd geweest is: een lief en blij jongetje.

Een paar weken geleden zat ik op de bank naast mijn andere zoon en ineens verstijfde ik helemaal. Ik was gedachteloos aan het scrollen op mijn telefoon en ineens zag ik weer clown Moes, die ook bij Sen was. Het was zo bijzonder, ineens zag ik hem weer en kwam onze dierbare herinnering naar boven. Toen dacht ik: dit verhaal moet gedeeld worden, zodat de herinneringen aan Sen levend blijven. Hij is nog steeds mijn zoontje.”