‘Mijn wereld stortte in, ik dacht dat het allemaal over was’

“Kayden werd geboren na een vlotte bevalling. We kregen een gezonde en altijd even vrolijke zoon, er was nooit iets aan de hand. Toen hij drie jaar was, sprak een leidster op de kinderopvang haar zorgen uit over zijn dikke, harde buikje. Dat hadden wij zelf ook wel gezien natuurlijk, maar zochten er niets achter. Het zat me toch niet lekker en ik begon te googelen. Wat ik las, maakte me bang. Ik belde de huisarts, die hem doorstuurde naar het ziekenhuis voor een echo. 

‘Dit is niet goed’, kreeg ik direct te horen. Daar zat ik dan, helemaal alleen, mijn vriend was gewoon aan het werk. Dit hadden we natuurlijk niet verwacht, ik voelde me zo eenzaam. Ze zagen een tumor. Hoe groot deze was, kwaadaardig of niet en of er uitzaaiingen waren, konden ze toen nog niet zeggen. Daarvoor moesten we naar het Prinses Máxima Centrum. 

Ik wist toen nog helemaal niet wat voor ziekenhuis dat was. Dat veranderde snel toen we daar binnenkwamen: ik zag kinderen met kale hoofdjes, met sondes. Kinderkanker. Ineens gingen er allemaal nare gedachtes door mijn hoofd, ik dacht dat mijn kind dood zou gaan. En ik had gewoon niets gemerkt. Zo vrolijk als hij was, al die tijd groeide er iets in zijn buik

Na nog meer onderzoeken werden we gebeld: de dokter wilde ons spreken. Naast een nier tumor waren er uitzaaiingen gevonden in zijn heup, long en wervels. Mijn wereld stortte in, ik dacht dat het allemaal over was. Er werd een biopt uit de tumor genomen en ‘gelukkig’ was het de meest gunstige tumor. Er werd een chemo traject gestart ter voorbereiding op de operatie. Zes weken lang kreeg hij elke maandag chemotherapie. Daarna zou de tumor én zijn nier verwijderd worden, die konden ze helaas niet sparen. 

Het waren pittige weken, maar wat deed Kayden het goed. Hij bleef alsmaar zijn opgewekte zelf. Toen er plukken haar uitvielen en we besloten zijn hoofd kaal te scheren, was hij maar wat trots op zijn kale koppie. Hartstikke heftig natuurlijk, maar gelukkig maakt hij er een mooi verhaal van. Dat helpt ons ook.  

Tijdens zijn eerste opname ontmoette Kayden de CliniClowns. Normaal is hij schuw en kijkt hij de kat uit de boom, maar de clowns hielpen hem binnen no time uit zijn schulp. Het liedje dat ze zongen kent hij tot op de dag van vandaag uit zijn hoofd. Hij weet nu dat Nop en Moes er elke maandag zijn, het is echt iets waar hij naar uitkijkt. Het zijn vertrouwde gezichten geworden, hij durft zelfs op ze af te stappen. Ook wij als ouders genieten van het spel, hoe de clowns omgaan met een kind. Ik zie ze zelf soms ook echt in lachen uitbarsten om wat een kind allemaal uitspookt. 

De operatie werd een week uitgesteld vanwege een infectie, maar verliep uiteindelijk goed. Een paar weken geleden bleek dat zijn uitzaaiingen weg waren en hij dus ook niet verder bestraald hoeft te worden. In een perfecte wereld zou ik als moeder natuurlijk hartstikke blij moeten zijn. Maar eerlijk gezegd overheerst de angst. Blijft het weg? Wat zien ze de volgende keer?

Inmiddels bevinden we ons in de nabehandeling. Kayden krijgt 34 weken lang, elke drie weken drie dagen achter elkaar chemo. Het is pittig voor ons, we rijden elke dag anderhalf uur naar het ziekenhuis en ook weer terug naar huis. Bovendien hebben we ook nog een dochter van een jaar. Het is zwaar, maar ik denk dat de klap voor ons als ouders pas later komt. Nu staan we vol in de overlevingsstand.  

Gelukkig blijft Kayden er vrolijk onder. Ik zie dat hij, mede door de CliniClowns, kind kan blijven. Buitenstaanders zien het belang van deze mensen misschien niet altijd. Maar ik weet nu: Kayden heeft echt baat bij de band die hij met de CliniClowns heeft.”

*Inmiddels heeft ons het verdrietige nieuws bereikt dat Kayden op 28 september is overleden. Hij is vier jaar geworden.