‘Zodra ze het gitaartje hoort, vergeet ze alles’

“Iris was nog maar klein toen bleek dat ze een niertumor had. Deze is inmiddels verwijderd, maar toch moet ze nog vaak naar het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Dit zijn lange dagen voor haar vol vervelende onderzoeken. Al komt er ook aan dit traject binnenkort een einde.

De vele ziekenhuisbezoeken beïnvloeden ons leven elke dag. Hier houden we rekening mee door vooral in het moment te leven en niet te veel vooruit te plannen. Hierdoor is het ook moeilijk om uitjes met het gezin te plannen, waardoor haar broers zich ook moeten aanpassen. Natuurlijk is het een teleurstelling als een uitje ineens niet meer door kan gaan, maar haar broers snappen dit en zijn vooral bezorgd om haar. Al weten ze ook dat Iris leuke dingen in het ziekenhuis mee maakt, zoals de bezoeken van de CliniClowns.

Moes is wel echt haar favoriete clown. Iris is altijd zo blij om hem te zien. Alles wat hij doet, vindt ze leuk en daar reageert ze op. Ze hebben in de tijd dat Iris in het ziekenhuis komt zo'n bijzondere band opgebouwd. Die met elk bezoek alleen maar hechter wordt.

De eerste keer dat Iris Moes zag was ze meteen verkocht. Hij liep met een gitaartje door de gang, toen ze zich had voorgesteld speelde hij een liedje. Het was een speciaal liedje, want het ging over haar. Daarna nam hij ook nog uitgebreid de tijd voor haar, dit vond Iris zo bijzonder.

Voor een onderzoek moest ze laatst nuchter naar het ziekenhuis. Ze had een lange dag voor de boeg met veel vervelende onderzoeken. Maar het was maandag en dan is Moes er. Ineens waren alle onderzoeken maar bijzaak, want Moes was er en dat is wat telt.

Dat de CliniClowns veel invloed op haar hebben, blijkt wel uit de manier waarop ze op hen reageert. Laatst waren we samen in een behandelkamer voor een gesprek met haar arts, ineens rende ze hard weg. De arts en ik keken elkaar aan, ons afvragend waar ze ineens heen ging. Toen ik achter haar aan ging stond ze blij op de gang, naast Moes en zijn gitaar. Ze vertelde opgewekt dat ze het gitaartje al hoorde.

Sindsdien, als we op maandag in het ziekenhuis zijn, heeft ze haar oren al gespitst. Ze luistert dan de hele tijd aandachtig of ze de clowns al aan hoort komen. Zodra ze hen of de gitaar hoort, is dat het startschot om Moes te gaan zoeken. Zodra ze hem gevonden heeft, is ze helemaal blij en dit blijft ook nog lang hangen. Elk ziekenhuisbezoek is natuurlijk spannend, maar door de clowns vergeet ze die spanning en kan ze gelukkig een beetje ontspannen en genieten.

Moes is niet alleen belangrijk voor Iris, hij betekent namelijk ook veel voor mij als moeder. Op een dag, nadat hij gespeeld had voor Iris, sprak ik hem op de gang nog even. Ik vertelde wat hij voor haar betekende en wat het met mij doet om haar zo gelukkig te zien. Het was een emotioneel moment waarbij we allebei volschoten.

Op haar verjaardag kreeg ze van Moes een kaart, met zijn foto en een rode neus erbij. Dit was natuurlijk een supercadeau dat we ook goed gaan bewaren. Als Iris namelijk na een paar onderzoeken echt klaar is, gaan we een herinneringendoos maken. Hier komt dan alles in van haar ziekenhuisbezoeken. Zoals haar kralenketting, foto's, maar ook alle aandenkens aan de CliniClowns. Zodat ze over tien jaar nog steeds weet wie hij is en wat hij voor haar betekend heeft. Al denk ik niet dat ze hem ooit zal vergeten, want Moes zit in haar hart.”