‘Gezien worden is voor iedereen belangrijk, maar zeker voor deze kinderen’

“Ik werk al 25 jaar als begeleider op Skippy, een kinderdagcentrum voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand, verstandelijke beperking of meervoudige beperking. We zijn onderdeel van zorgorganisatie Reinaerde. Al een jaar of zes komen de CliniClowns hier en nog steeds zijn we daar superblij mee, het is elke keer een feestje. Ze kijken zo goed naar wat elk kind nodig heeft. Zodra ze binnenkomen, gaan hun voelsprieten uit.

Zo hebben we een meisje met een ontwikkelingsstoornis en een progressieve ziekte. Als je contact wil maken, heeft ze nabijheid nodig. De clowns komen binnen terwijl ze in een zitzak ligt. Een van de clowns gaat pal naast haar zitten, ze is meteen alert. Ze kijken elkaar aan, er is voortdurend oogcontact. Het meisje lacht, de clown begint ook te lachen. Zo zitten ze samen in een fijne bubbel, zonder woorden. Ik zie ze genieten, volledig in contact met elkaar. Wij worden als vanzelf ook vrolijk van dat tafereel. Zelfs als het spel van de clowns heel klein is, brengt dat iets groots teweeg bij deze kinderen.

Een jongetje komt na een operatie aan zijn hoofd even op bezoek op de groep. Bij de clowns heeft hij geen enkele terughoudendheid na die lange tijd in het ziekenhuis. Hij gaat meteen voor ze staan, klaar om mee te spelen. Voor zijn moeder, die er ook bij is, is het bijzonder om haar zoontje weer zo te zien genieten.

Je ziet kinderen die in hun eigen wereldje zitten en niet zo snel contact maken, opeens opbloeien. Een kind dat normaal erg op de achtergrond is, gaat pal voor de clowns staan: hallo, ik ben hier! Het voelt dus veilig genoeg om dat moment te pakken en contact te maken. Het kind voelt: ik mag gewoon zijn zoals ik ben. Ook een meisje dat het liefst in een aparte ruimte zit omdat de groep voor haar te veel prikkels geeft. Dan spelen de clowns gewoon speciaal voor haar, geen probleem. Elk kind wordt in zijn waarde gelaten. Het mooiste vind ik: de clowns zitten in het moment en laten gebeuren wat er gebeurt. Een kind voelt haarfijn aan dat ze echt en oprecht zijn.

Er zijn zoveel mooie momenten! Een ander meisje ligt tijdens een clownsbezoek in haar bedbox, ze is slechthorend en slechtziend. Als de clowns bij haar komen staan, rustig zingend en pingelend op de ukelele, begint ze op haar manier te kletsen, geluidjes maken, zoeken met haar ogen: waar zijn ze?  Dan denk ik, ze voelt zich gezien, anders reageert ze niet zo. Gezien worden is voor iedereen belangrijk, maar zeker voor deze kinderen, omdat ze zelf verbaal niet om aandacht kunnen vragen.

Een jongetje op de groep heeft erg last van epilepsie, bij hem duurt het altijd even voordat het kwartje valt, maar de clowns nemen die tijd gewoon. En dan begint het grinniken, het lachen, de lol. Hij duikt vol in het spel. Een ander jongetje op de groep zit in een rolstoel, hij vindt het leuk maar ook best spannend. Ik zie hoe de clowns eerst op afstandje gaan zitten, ze peilen, komt hij naar ons toe? Als hij ontspant komen ze iets dichterbij, stukje voor stukje, het kind bepaalt. Af en toe kijken de clowns naar me: is het oké zo? Een duimpje is genoeg. 

Die afstemming met de begeleider is fijn en geeft vertrouwen. Het maakt dat wij als zorgprofessionals soms een stapje opzij kunnen doen als de clowns er zijn. Dan kunnen we met de kinderen meebeleven, meegenieten, ervaren wat de kinderen ervaren. Ik word er elke keer zo blij van. Soms knijpen we elkaar in de arm: wat mooi, wat bijzonder om dit te zien.