‘Het lijkt alsof alles even stilstaat’

“Dat waterbed is haar veilige haven”, vertelt verpleegkundige Els. “Ze kijkt je vanaf daar niet echt aan, altijd een beetje langs je heen. Meestal zit ze in haar eigen bubbel.” Maar als de CliniClowns op bezoek komen, gaat Nina rechtop zitten en schuift ze naar de rand van het waterbed. Haar ogen glimmen, ze klapt mee op de vrolijke muziek waarmee de clowns de ruimte vullen. Nina is aanwezig.

Nina woont in woongroep ’t Sandt op Kempenhaeghe, een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking en epilepsie. De CliniClowns komen hier al zeker vijftien jaar. Eens in de drie weken brengen ze een bezoek aan elke woongroep. Soms gaat Nina bij zo’n bezoek nog een stapje verder en zoekt ze de clowns zelf op. Dat zijn kostbare momenten volgens verpleegkundige Laura: “Zelf initiatief tonen, is bijzonder voor haar.”

Collega Geert vertelt hoe de CliniClowns net dat beetje extra brengen. “Op een klein woongroepje met zes ernstig beperkte kinderen gebeuren geen grootse dingen. De kwetsbaarheid van onze kinderen bepaalt het ritme van ons bestaan. Alles wat we doen, verraadt de voorzichtigheid waarmee we hun geluk proberen te omarmen.”

En dan komen de clowns binnen. “Als een tweemansfanfare met rode neuzen en vrolijke muziek. Ze lijken lak te hebben aan de regels. Met hun vrolijke kleren stappen ze ons wereldje binnen.” Als de muziek stopt, gaan de clowns ieder op hun eigen manier op zoek naar contact. “Elk kind raken ze op de juiste manier. Precies lang genoeg ook. Soms door gedrag te kopiëren, soms door wat te zingen, soms door er even onbeholpen naast te gaan zitten. Altijd precies wat kan.”

Els is het roerend met Geert eens. “Wij maken allerlei afspraken over hoe wij denken dat we het beste met de kinderen kunnen omgaan. De clowns doen gewoon waar ze goed in zijn en hoeven zich niet aan de 'boekjes' te houden. Zo ontstaat op een andere manier mooi en uniek contact. Ook op dagen dat kinderen wat minder goed in hun vel zitten, weten ze toch altijd weer een ingang te vinden.”

Els, Laura, Geert en alle andere medewerkers van Kempenhaeghe koesteren het driewekelijkse clownsbezoek. Els: “Soms komen ze tijdens drukke diensten, maar we maken er altijd tijd voor. Het is een ongeschreven regel dat we onze mond houden en niet met elkaar overleggen als de CliniClowns er zijn. Het lijkt of alles even stil staat. Dat ene half uurtje ben je er alleen voor de clowns en de kinderen. Zodat je het echt samen beleeft.”

Geert vertelt hoe hij tijdens een avonddienst naar de foto’s van het clownsbezoek kijkt en geniet: “Van de wereld begrijp ik niet veel, van die zes kindjes ken ik de blik van gelukkig zijn wel. Omdat die blik uniek, zeldzaam en oneindig waardevol is, stuur ik enkele foto’s naar ouders. Meteen krijg ik hartjes terug.” Els: “Je hoeft er niet bij te zijn om het te voelen.”