‘Dat was het moment, na heel veel pijn, waarop ik hem weer zag genieten’

“Lorijn lag in zijn eerste jaren wel vaker in het ziekenhuis. Maar de laatste tijd ging het eigenlijk heel goed met zijn gezondheid. Hij heeft downsyndroom, waardoor het soms moeilijk in te schatten is hoe ziek hij eigenlijk is. Hij is bijvoorbeeld altijd verkouden, maar dat zet nooit echt door. Bij downsyndroom is het heel bedrieglijk: het ene moment is je kind helemaal oké, het andere moment is hij ineens heel ziek.

Ook dit keer ging het zo. Dan liep hij het ene moment nog rond in zijn Elsa-jurk en vervolgens had hij weer hoge koorts. Toen die koorts acht dagen aanhield, wisten we wel dat het niet goed was. Dat was wel even schrikken.

Lorijn heeft in totaal twee weken in het ziekenhuis gelegen met een dubbele longontsteking. We zagen aan hem dat hij ontzettend veel pijn had. Hij kan zich best goed uiten, maar is niet zo goed te verstaan. We kregen in die tijd geen écht contact meer met hem. Ik zag dat hij zich verbeet als hij moest hoesten, heel moeilijk om aan te zien. Lorijn was heel afwezig en stilletjes. Dat is niets voor hem. Als hij lekker in z’n hum zit, dan is hij namelijk wel aanwezig.

Omdat het ziekenhuis bij ons in de buurt vol was, kwam Lorijn verderop terecht. En juist op het moment dat hij dichter naar huis zou komen, kwamen de CliniClowns binnen. Heel langzaam. Ze begonnen met bellen blazen en speelden een liedje: ‘Heel veel bellen’. Dat was het moment, na heel veel pijn, waarop we hem weer zagen genieten. Hij vond het prachtig en werd er gelijk door gegrepen.

Die dubbele longontsteking was spannend voor ons als ouders. Het was niet duidelijk hoe het verder zou gaan. Eerst had hij een enkele, toen een dubbele en daarna ook nog vocht in de longen. De vraag was of dat op zou gaan lossen. De hele tijd praat je in scenario’s met de artsen. Als dit, dan dat. Als de antibiotica niet aanslaat, dan moet hij naar een kinderziekenhuis en geopereerd worden. We wilden dat natuurlijk niet, maar je moet er voortdurend rekening mee houden dat dat zou kunnen gebeuren. Ik probeerde steeds in het moment te blijven, te kijken naar het nu.

Die spanning van wat er zou kunnen gebeuren en de pijn die Lorijn had, maakten het zware dagen. Als ik aan het bezoek van de CliniClowns denk, komt het woord ‘afstemming’ naar boven. De clowns die binnenkwamen met bellen, dat was echt ultiem afgestemd op Lorijn. Het was heel klein. Voorzichtig werd het contact gezocht met een zachte melodie. Want je voelde gewoon: dit is niet het moment om heel vrolijk of met veel bombarie de kamer binnen te komen. En hoe de clowns dat deden, zo verfijnd en lieflijk, dat ontroerde me.

Mijn man heeft het gefilmd. Als we het aan familie of vrienden laten zien, moeten zij huilen. Mijn man en ikzelf ook toen we het terugkeken. Je probeert als ouder je emoties toch wat voor jezelf te houden maar mijn man brak bij de aanblik van dit moois. En dat deed ik ook toen ik het filmpje zag. Het grappige is dat ik nog steeds elke avond het liedje ‘Heel veel bellen’ voor Lorijn zing en dan komt er altijd een glimlach op zijn gezicht. Er is echt iets magisch gebeurd op dat moment.”