‘Als kind lieten ze mij zien dat ik nog kon lachen’

Ik was zestien en had een ernstige eetstoornis, mijn enige redding was opname in het ziekenhuis. Ik lag daar in dat bed aan de sondevoeding, met al mijn verdriet en angst. Het was een grote worsteling, lichamelijk en geestelijk. Ik weet nog goed dat de verpleegkundige aan me vroeg of ik het leuk zou vinden als de CliniClowns langskwamen. CliniClowns? Kom op, ik ben zestien, doe even normaal! Daar ben ik veel te oud voor.

Later kwamen de CliniClowns toch even kennismaken. Ik zie het nog zo voor me, hoe clown Tino en zijn clownsmaatje binnenkwamen. Ik had net een nieuwe jas. Ze trokken de jas van het haakje en begonnen een modeshow in mijn kamer. Ik was verkocht. Het was zo mooi hoe ze hun spel aanpasten aan mijn leeftijd. Vanaf dat moment waren ze het lichtpuntje in mijn week. Een andere keer kwamen ze binnen toen ik heel verdrietig was. Tino zette een muziekdoosje op mijn hoofd: ‘Ik ga er even aan draaien, dan komt er mooie muziek in je hoofd en heb je niet meer zo veel verdriet’. Zo lief en troostend.

Er waren zo veel van dit soort bijzondere momenten. Ze waren er ook toen mijn klasgenoten op bezoek kwamen. Zij kwamen de kamer niet in voordat Tino ze een voor een had gefouilleerd. Het moest wel veilig zijn voor Fleur! Tijdens de opname kreeg ik last van nierstenen. Met mijn hoofd in het kussen lag ik te gillen van de pijn.

Op dat moment gluurden de clowns voorzichtig om het hoekje van de deur: ‘Oh, oh, het gaat niet goed met Fleur. Is er al een dokter geweest?’ Ik zei dat ik op hem lag te wachten. Ze kwamen meteen in actie, doken de gang op en trokken elke arts die voorbijkwam naar binnen: ‘Is dit ‘m Fleur?’ ‘Nee nee, dat is ‘m niet.’ Dan duwden ze hem de kamer uit: ‘Nee, jou moeten we niet hebben’, en hop, de volgende arts werd van de gang getrokken. Dat leidde me zo af van die pijn en mijn zorgen.

Inmiddels werk ik zelf als verpleegkundig specialist in het ziekenhuis. Niet op de kinderafdeling, maar ik kom de CliniClowns wel vaak tegen op de gang. Dan vind ik het heerlijk om het spel weer even mee te spelen. Laatst waren ze van de trapleuning af aan het glijden. ‘Ja, dat durf je niet hè’, zeiden ze toen ze mij zagen. ‘Oh nee?’, reageerde ik, terwijl ik ook van de trap afgleed. Hilarisch, ik ging weer mee in de fantasie.

Daarna zag ik ze in het restaurant zitten en ben ik naar ze toe gegaan om te zeggen dat ik CliniClowns kende van vroeger. En dat ik het zo top vind wat ze doen. Toen ik zelf in het ziekenhuis lag, nu alweer 22 jaar geleden, lieten ze me zien dat ik nog kon lachen. Die lach gaf mij de energie om door te gaan.