‘Een aquarium op de kinderafdeling’

Dan komen Boem en Luus binnengewandeld. De kinderen in de kamer kijken de CliniClowns afwachtend aan. Onze dochter ook. Niemand zegt iets. Boem wijst op de blauwe gloed op de muren en de ramen. “Weet je zeker dat dit een ziekenhuis is, Luus? Het lijkt hier wel een aquarium.” Luus ziet het ook. “Maar dan moeten we zwemmen. Snel! Anders verdrinken we!” roept ze. En meteen zet ze de schoolslag in. Boem zwemt in paniek naar boven en haalt opgelucht adem. “Maar goed dat ik in een vorig leven zeemeermin was.” Een lach gaat door de kamer. De spanning sijpelt langzaam weg. Als de clowns vervolgens rondjes door de kamer gaan zwemmen, doen sommige kinderen mee. Eentje zwemt door de kamer. Een ander zwemt op bed. Net als Esther, met een twinkeling in haar ogen.

Op dat moment komen er een dokter en twee co-assistenten de kamer binnen. “Hallo”, zegt Boem, “ik bedoel: blub-blub!” De kinderen grinniken. De dokter en de assistenten knikken vriendelijk. Dan zegt Luus: “Zeg, jullie moeten wel zwemmen! Dit is een aquarium.” De co-assistenten kijken elkaar even aan. Er verschijnt een lach op hun gezicht. Ze halen hun schouders op en lopen zwemmend verder. Nu moet de dokter ook wel! Nors stopt hij wat papieren onder z’n arm en loopt zwemmend naar een bed. De kinderen vinden het prachtig. Een zwemmende dokter: dat hebben ze nog nooit gezien. Ook de dokter kan een glimlach niet onderdrukken.

“Nou guppies, wij zwemmen even naar een ander aquarium”, zegt Luus, terwijl beide clowns langzaam naar de deur zwemmen. “Geen bommetjes doen, hè!?” roept Boem nog. Maar die waarschuwing gaat verloren in het geroezemoes. Er hangt een totaal andere energie in de kamer dan toen ze binnenkwamen. Kinderen zitten zwemmend op bed, andere ouders houden hun voeten omhoog om te voorkomen dat ze nat worden. En Esther praat nu honderduit. Ze is haar zorgen vergeten. Ik wens alle ziekenhuiskamers van Nederland zo’n mooie metamorfose toe.”

Anna - Moeder van Esther