‘Even achterover zitten is er voor mij als moeder niet bij’

Leven met een kind met een onbekende genetische afwijking en een verstandelijke beperking dat aan automutilatie doet.. Het werd ons thuis te veel. Veel te veel. De nachten dat ze in het logeerhuis terecht kon haalden de druk van de ketel, maar ook die waren niet helemaal zonder zorgen. We werden weleens uit bed gebeld omdat ze daar ook niet meer wisten hoe ze met Olivia om moesten gaan.

En toen ineens kwam het verlossende woord: Olivia kon eindelijk worden opgenomen. Drie dagen voor haar vijfde verjaardag brachten we haar naar De Hondsberg in Oisterwijk. Lopend door de instelling kreeg ik het ineens benauwd, dit gangenstelsel leek wel een gevangenis. Het was grauw en grijs en alle deuren konden van buiten op slot. Allemaal ter bescherming van de kinderen natuurlijk, maar ik ging wel stuk van binnen.

We richtten haar kamer zo goed en zo kwaad in als het ging en zijn niet blijven hangen voor een kop thee. Ik zag zo op tegen het moment van afscheid nemen dat ik het zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Mijn hart wilde het niet, maar aan mijn lijf merkte ik dat het zo niet langer ging.

Toen ik de instelling uitliep, voelde ik voornamelijk opluchting. Dat klinkt misschien bot, maar ik was over al mijn grenzen heen gegaan. In de weken die volgden, huilde ik vaak en sliep ik thuis mee met de dutjes van ons jongste kind. Alle vermoeidheid kwam eruit.

In De Hondsberg ging Olivia’s kwaliteit van leven vooruit, maar die van ons automatisch ook. Ik had ineens weer energie om mijn jongste mee naar de speeltuin te nemen. Om een muurtje te verven of eens wat schoon te maken. Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik hoefde ineens niet meer de hele tijd ‘aan’ te staan. Onlangs zijn we voor het eerst uit eten geweest. Er is zelf een wijntje gedronken; dat kon eerder echt niet omdat we altijd paraat stonden om voor Olivia de auto in te springen.

Wat een verrassing: ineens kreeg ik een foto van Olivia met de CliniClowns. Diezelfde clown die aan haar bedje zat toen ze nog maar zeven weken was, duwt haar nu elke week op de schommel! Ik kan niet uitdrukken hoe belangrijk dat voor ons is. Ik mis haar enorm en als ik op zo’n foto zie dat ze het naar haar zin heeft, geeft me dat zo’n waanzinnig warm gevoel. Dit maakt het voor mij gewoon makkelijker. Het doet me even vergeten dat ze niet thuis is.

Olivia is enorm vooruitgegaan sinds ze in de Hondsberg woont. Ze krijgt de begeleiding en de uitdaging die ze nodig heeft, daar ben ik dankbaar voor. Toch blijft het voor mij als moeder lastig haar niet thuis te hebben; in verband met reistijd en werk kan ik niet zo vaak langs als ik zou willen. Juist op die momenten ben ik blij dat de CliniClowns bij haar langskomen. Ze vermaakt zich, ze speelt, ze heeft plezier. Ze halen haar uit haar schulp. Als ik baal dat ik zelf niet langs kan, maakt zo’n moment met de clowns dat echt goed.

Ik denk elke dag aan de toekomst. Dit is helaas geen blijvende plek voor Olivia. Ze is hier om te stabiliseren en haar te diagnosticeren. Diep van binnen hoop ik dat ze hierna naar huis kan komen. Maar ik ben ook realistisch; ik kan en wil niet terug naar hoe het was. De toekomst geeft veel onrust: waar komt ze straks terecht, waar is plek? Gaat ze dat aankunnen? Ik heb hier slapeloze nachten van. Mijn leven is nooit ’dat zien we dan wel weer’. Even achterover zitten is er gewoon niet bij.