‘Ik kon eindelijk even aan iets anders denken’

Toen ik in groep 5 zat, is de eetstoornis komen opdagen. In groep 7, toen ik elf jaar was, ging ik me steeds meer verdiepen in trucjes. Hoe kun je snel afvallen? Wat kan je doen zodat het niet opvalt?

Vorige zomer (ik was toen vijftien) heb ik een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Maar ook na mijn ontslag heb ik nog een paar keer een dip gehad. Soms lukt het weer even om te eten, maar daarna lukt het gewoon weer niet. Ik ben dan mezelf niet en kan er niet zoveel aan doen. Ik heb heel lang gezegd: “Ik ben niet ziek.” Maar inmiddels vind ik het wel fijn om mijn eetstoornis een ziekte te noemen.

Een tijd geleden werd ik weer een week opgenomen vanwege uitdroging. Mijn ouders wilden toen toch graag op vakantie en ben ik meegegaan. Tijdens de vakantie kwam ik in een enorme dip terecht, het eten lukte me niet. Ik hoopte dat het beter zou gaan als ik thuis was, maar toen moest ik toch weer terug naar het Bravis ziekenhuis.

Tijdens de opname moet ik sondevoeding krijgen tegen de uitdroging. Mijn bloedsuiker zit tegen een hypo aan. Maar een paar dagen geleden heb ik de sonde eruit gespuugd, dus nu heb ik een infuus met vocht. Ze proberen eten voor m’n neus te zetten of ze willen dat ik drinkvoeding neem. Als dat niet lukt is de sonde de volgende stap, maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik moet mentaal echt over een drempel, ik vind het heel moeilijk.

Het is best wel saai in het ziekenhuis. Ik zit de hele dag op TikTok en kijk veel Netflix. Ik lijk wel telefoonverslaafd. De pedagogisch medewerker komt soms een spelletje met me spelen en mijn ouders komen sowieso elke dag even langs. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat ik niet zo wil leven. Mijn hoofd zit continu vol gedachten en dingen die ik niet mag van mezelf. Het is heel gek, ik kan op zo’n moment nergens meer van genieten.

Op een gegeven moment hoorde ik de CliniClowns spelen op de gang, ze maakten muziek met een mondharmonica en ukelele. Ik dacht eerst: oh nee, krijgen we dit. Ik voelde me helemaal niet vrolijk. CliniClowns Mimus en Beer kwamen toch even binnen en vroegen of ze mochten spelen. Ik was ook wel een beetje nieuwsgierig, dus ik zei dat het goed was. Daar heb ik zeker geen spijt van!

Eerst maakten Mimus en Beer zelf muziek en speelden ze dat ze aan het schaatsen waren op de vloer. Toen ze zagen dat ik zelf ook een ukelele bij me had, heeft Mimus me een paar akkoorden geleerd die ik nog niet kende. We hebben toen samen gespeeld en Beer heeft gedanst. Het was een geïmproviseerd liedje, Mimus zong er ook bij. Maar daar deed ik niet aan mee, haha!

Uiteindelijk vond ik het heel grappig en leuk. Ik vond het echt heel fijn dat ze gekomen zijn. Ik dacht altijd dat de CliniClowns voor kleine kinderen waren, maar ze maken het ook voor mijn leeftijd heel leuk. Als je met mij muziek gaat maken, gaat er veel open. Als ik muziek maak, heb ik het gevoel dat alles goed is, dan speelt het medische even niet. Ik kan dan even ergens anders aan denken.

De ziekte is voor mij eigenlijk al normaal geworden. Ik schrik er niet meer van als ik in een dip zit. Ik ben wel blij dat ik niet zo vaak naar het ziekenhuis hoef. Maar als m’n bloedsuikerspiegel te laag is, dan weet ik al wel wat er gaat gebeuren. Ik ken nu iedereen in het ziekenhuis. Dat maakt het nog steeds niet leuk, maar voelt het wel al een stuk veiliger.  

Het allerleukste vind ik mode. Ik houd zoveel van kleren, dat is echt niet normaal. Ik heb met de pedagogisch medewerker in het ziekenhuis afgesproken dat als ik iets eet of iets goeds heb gedaan, ik mezelf mag belonen. Daarom heb ik hier kleren liggen die ik wel al heb gekocht, maar nog niet heb uitgepakt. Als de sonde erin zit, dan heb ik bijvoorbeeld heel veel zin om die nieuwe diadeem uit te pakken.