Zachte klanken en glimmende bellen op de kinderafdeling 

Soes en Miep gluren nieuwsgierig door de deuropening. De 4-jarige Abel schiet overeind, zijn grote ogen volgen het duo aandachtig. Zijn moeder zit naast zijn bed. Mies en Soes zoeken de knop om de deur verder open te doen. “Nee-hee, niet daar!”, roept de energieke Abel, als de klungelige clowns weer eens verkeerd zitten. Wanneer Miep eindelijk de knop heeft gevonden, komen ze al struikelend binnen. Abels aanstekelijke schaterlach klinkt over de hele kinderafdeling.  

Herkenning

Soes en Miep zijn vaste gezichten in het St. Antonius, want ze zijn hier iedere donderdagochtend. De medisch pedagogisch zorgverleners die langslopen, glimlachen als ze het kleurrijke duo weer zien. Neuriënd en zachtjes zingend lopen de clowns verder, op zoek naar kinderen die wat afleiding en plezier kunnen gebruiken. 

Kritische jury

Even verderop zit Anouk (17) op haar bed. Met een wat sombere blik scrolt ze op haar telefoon. Ze heeft weinig energie en voelt zich moe. Miep bewondert haar paardenstaart en stijlvolle outfit. “Mogen we even binnenkomen?” Anouk knikt aarzelend. Soes en Miep vragen haar om hun outfits te beoordelen als een jury. Ze bekijkt de twee kritisch en begint punten te turven. Langzaam ontdooit ze. “Ik had niet verwacht dat ze dit leuk zou vinden”, zegt een medisch pedagogisch zorgverlener die langsloopt. “Het gaat duidelijk de goede kant op.”  

Eindelijk even rust

Bij de volgende kamer maken Soes en Miep minder geluid. Baby Hidde, pas drie weken oud, huilt veel – de oorzaak is nog onbekend. Na een instemmend knikje van zijn ouders lopen de clowns zachtjes naar binnen. Terwijl Miep op haar ukelele tokkelt, blaast Soes bellen. Een bepaalde rust daalt neer in de kamer. Hidde lijkt zelfs even te zoeken waar die vriendelijke klanken vandaan komen. Zijn ouders kijken glunderend naar hun zoontje en volgen de bellen die door de kamer zweven. Voor het eerst in dagen kunnen ze even ontspannen.  

Stoere bink

Op de gang ontmoeten Miep en Soes de 2-jarige Levi. Hij is op bezoek bij zijn pasgeboren broertje Joep. De verveling slaat een beetje toe bij Levi. Miep gooit een rode neus naar hem. Levi kijkt even naar zijn vader en dan weer naar de clowns. Voorzichtig pakt hij de neus op en gooit 'm met volle overtuiging terug. “Wow!” roepen Soes en Miep. Ze zijn onder de indruk van zijn stevige worp – die willen ze nog weleens zien. Al snel krijgen ze de neus weer met volle vaart terug. Met zijn handen in z'n zakken wacht Levi tot de clowns 'm weer teruggooien. Zij zijn niet zo snel als hij en kunnen al helemaal niet zo hard gooien. Met elke worp kijkt Levi trotser van zich af. Zijn bezoek aan het ziekenhuis is ineens een stuk leuker.  

‘Een open blik, een glimlach’  

Medisch pedagogisch zorgverlener Elsbeth de Graaf ontvangt de CliniClowns altijd graag op de kinderafdeling van het St. Antonius. “Al heel wat jaren mag ik meegenieten van de mooie momenten die ontstaan. Iedere keer zie ik wat hun bezoek teweegbrengt.”  

Elsbeth beschrijft hoe de sfeer in een kamer verandert zodra de clowns binnenkomen: “Eerst zie je een afwachtende blik bij de kinderen, want het is toch even spannend. Maar al snel is die blik open en ontstaat er een glimlach.”  

Ze vindt het bijzonder dat het spel van de clowns alle leeftijden kan raken. “Een dansende peuter, een baby die rustig wordt van de zachte muziek of een stoere tiener die het uiteindelijk toch heel leuk vindt. De clowns laten kinderen vergeten dat ze ziek zijn.” 
 

Prinses

Aan het einde van de gang ligt Evy (5). Wanneer Soes en Miep voorzichtig door haar raam spieken, wijst ze nieuwsgierig naar de twee vrolijke figuren. “Mogen we binnenkomen?”, vraagt Miep. Dat is geen moeilijke vraag voor de zelfverzekerde Evy, die het niet nodig vindt om te vragen wat mama en oma ervan vinden. De clowns komen al huppelend naar binnen.  

Miep ontdekt de knuffel die veilig tegen Evy aan ligt. “Wauw, een eenhoorn!” roept ze. “Wat een mooie! Ik denk dat ze Bernadette heet.” “Neeeee!” protesteert Evy. “Sietze dan?” Ook niet. “Jasmien?” “Ja, Jasmien!” Evy straalt. “Dat is echt een prinsessennaam”, zegt Soes, terwijl ze sierlijk haar handen beweegt. Even lijkt Evy haar infuus helemaal te vergeten. 

Schaterlach 

Voordat de clowns vertrekken, haalt Soes een ballon tevoorschijn. Ze blaast met volle concentratie. Miep doet mee en loopt rood aan. Eenmalig opgeblazen en dichtgeknoopt, tikken de clowns 'm door de kamer. Plotseling laat Soes de ballon knappen, precies boven Mieps hoofd. Evy komt niet meer bij van het lachen, ook haar moeder en oma lachen om de chaos. Terwijl Miep geschrokken de kamer uit loopt, zwaait Soes nog even naar Evy – en prinses Jasmien krijgt een diepe buiging.