‘Ik wist niet wat ik meemaakte, mijn moeder zong elk woord mee’

“Mijn moeder is altijd een doorzetter geweest. Tien jaar geleden kreeg ze een hersenbloeding en kwam ze in een rolstoel terecht. In die periode kreeg ze ook de zorg voor mijn vader, want die begon te dementeren. Dat heeft ze fantastisch gedaan. Na zijn overlijden heeft mijn moeder nog een heel actief leven gehad. Ze begon elke ochtend met oefeningen om fit te blijven. Op donderdag had ze tekenles, dat deed ze al sinds ik op school zat, en op zondag naar de kerk. Zo bleef ze bezig.

In coronatijd veranderde dit. Ze liet ineens de vaat staan, ruimde na het eten de tafel niet meer af. Kleine dingen. En niets voor haar. Ook vertelde ze dan op woensdag een nieuwtje, dat ze die maandag ervoor ook al had verteld. Toen ze zichzelf ook minder goed ging verzorgen, dacht ik: dit past niet bij jou, dit ben jij niet. Ze kreeg steeds meer hulp aan huis. Toen ze na een TIA werd opgenomen in het ziekenhuis, zei de neuroloog: ‘Ik begrijp niet dat u nog thuis woont.’ Toen hebben we de knoop doorgehakt, het was niet meer verantwoord.

Het was een lastige beslissing, want mijn moeder begreep de ene dag heel goed dat ze ergens anders moest gaan wonen, maar de volgende dag wilde ze gewoon weer naar huis. We hadden al heel snel door dat ze op De Zeedistel in het Bertus Bliekhuis gezien werd, een kleinschalig centrum. Ze wordt serieus genomen en mag zijn wie ze is. Echt een unieke plek. Gelukkig kan ze daar definitief blijven, daar ben ik zo dankbaar voor. Dat is ook een van de redenen dat ik heb gevraagd of de CliniClowns daar wilden komen spelen. Voor mijn moeder, maar ook voor het zorgteam. Ze doen het fantastisch.

Mijn moeder zit op een gesloten afdeling en er werd die middag aangeklopt. De deur ging open en ze begon meteen te stralen, ze herkende de CliniClowns. Je zag dat het een enorme verrassing voor haar was, ze zat helemaal gespitst te kijken. Wat ik heel knap vond, was dat de clowns heel goed inspeelden op de hele ruimte. Sommige bewoners waren afwachtend, die gaven ze echt de tijd om op hun eigen tempo mee te doen. De clowns begonnen ook met zich voor te stellen aan de bewoners en te vertellen dat ze muziek wilden maken met elkaar. Dat vond ik zo respectvol. Ze denderden niet zomaar de afdeling op.

CliniClown Moes maakte gelijk contact met mijn moeder. Hij kwam naast haar zitten en ze zongen samen het liedje ‘Ik heb je voor het eerst ontmoet’. Ik wist niet wat ik meemaakte, mijn moeder zong elk woord mee. Je zag ze allebei genieten, dat was zo mooi om te zien. Na het zingen haalde Moes clownsmaatje Kat erbij: ‘Heb je het wel gehoord? Dit moet je echt even horen!’ En zo zongen ze het samen nog een keer.

Mijn moeder kan haar moederrol nu niet meer invullen zoals ik, haar kind, dat zou willen. Dat is pijnlijk en heel verdrietig. In plaats van dat zij mij verzorgt, verzorg ik haar. Het voelt onnatuurlijk. Ik snap hoe het werkt, fysiek, in haar hersenen. Maar het blijft moeilijk om je moeder zo te zien. Ze is blij met alle aandacht, bij een lief gebaar straalt ze helemaal. Het zorgteam kan al voordat ik binnen ben zien dat ik eraan kom, omdat mijn moeder dan helemaal begint te stralen.

Ik heb een fotoboek gemaakt van het bezoek van de CliniClowns. Het was zo prachtig om mee te maken. Wat het extra mooi maakte voor mij en mijn moeder, was dat clown Moes ook voor haar kleindochter speelde. Iedere keer dat ik dit navertel aan mijn moeder begint ze weer te stralen. Voor haar was het heel bijzonder om mee te maken.”

*Dit verhaal is geschreven in de zomer van 2023. In december bereikte ons het verdrietige nieuws dat Gré overleden is. In overleg met Gretha mogen we het verhaal online laten staan, om te laten zien hoe en waarom we er zijn voor mensen met dementie.