‘In ons dagboek staat: Yes, de CliniClowns zijn weer langs geweest!’

Op 13 oktober 2010 werd Cas ziek, zo’n datum vergeet je als ouders natuurlijk nooit meer. Hij was toen anderhalf jaar oud. We gingen naar het ziekenhuis voor testen en hoorden uiteindelijk dat Cas leukemie had. Voor je het weet zit je in een achtbaan en waren we op weg naar het Sophia Kinderziekenhuis. 

Cas bleek een agressieve vorm van leukemie te hebben: AML, een variant die normaal alleen bij volwassenen voorkomt. Hierdoor waren de perspectieven gelijk een stuk negatiever, die spanning kwam nog eens boven op de zorgen. 

In de vier maanden die volgden, leefden we van opname naar opname. Cas kreeg heel zware chemokuren. Om beurten sliepen we bij hem op de kamer, de bijwerkingen zorgden ervoor dat hij zich doodziek voelde. Hij spuugde veel, had diarree, zat veel noodgedwongen in zijn ‘box’ (het kamertje in het ziekenhuis). Als ouders konden we vaak alleen kleine spelletjes op bed met hem doen. 

In die intense periode hebben de CliniClowns een grote rol gespeeld. Daarom hebben ze een speciaal plekje in ons hart. Elke dinsdag kwamen de clowns langs in het ziekenhuis, Cas keek er als dreumes helemaal naar uit. Ze speelden zo eenvoudig, hielden het spel zo klein, maar het zorgde ervoor dat Cas moest schaterlachen. 

Door de chemo was Cas heel kwetsbaar voor bacteriën en infecties. Er waren momenten dat er niemand anders op zijn kamer mocht komen. Ook op die momenten waren de CliniClowns er, vanachter het raam. En altijd speelden ze zo simpel, maar was het effect zo mooi. Die momenten doen ons als ouders zoveel, we krijgen er nog steeds een brok van in onze keel. Zo bijzonder. Ook als Cas sliep of te ziek was, dan zaten wij als ouders op het puntje van de stoel te wachten op de clowns. Ook wij hadden dat moment even nodig. 

Elke dinsdag voelde het alsof we aan het wachten waren op Sinterklaas. “Ze komen toch wel?”, vroegen we aan elkaar. We stemden daar ook onze planning op af. En zodra de clowns om de hoek kwamen, dachten we allebei: gelukkig, we maken ze vandaag mee. Het gaf ons houvast in die gekke tijd. Ook als Cas te moe was en lag te slapen, hoopten we nog dat ze langskwamen. En hadden we ze misgelopen dan gingen we op zoek en zochten we het hele ziekenhuis af. Dan kwamen ze ook even voor papa en mama. In ons dagboek uit die tijd staat op dinsdag vaak: “Yes, de CliniClowns zijn weer langs geweest!”

Na ongeveer vier maanden werd Cas schoon verklaard en mochten we met hem naar huis. Dat werd een periode van diepe dalen en veel spannende momenten. Ik, vader van Cas, ben een fervent carnavaller en geloofde erin dat we rond die tijd goed nieuws zouden krijgen. Dat bleek dus zo te zijn. We hebben meegelopen voor het goede doel en geld opgehaald voor CliniClowns. Toen was het cirkeltje voor ons rond: we konden eindelijk iets terugdoen en ruim 2100 euro doneren.

Afgelopen augustus waren we in het Prinses Máxima Centrum voor controle, met onze Cas van 13 jaar. We zagen de CliniClowns lopen en dachten: het zal toch niet. Maar het bleek uitgerekend Moes. En Moes deed weer dat trucje van het kleine spel, waardoor zelfs onze puber moest lachen. Ook wij zaten weer op het puntje van onze stoel. 

Dezelfde CliniClown, hetzelfde kleine spel, maar nu elf jaar later met een gezonde zoon. We hebben een hele mooie foto van Moes en Cas samen waar we zo trots op zijn. Die laten we aan veel mensen zien. Je kunt daarop zien hoe belangrijk clown Moes is geweest voor ons kind, maar ook voor ons als ouders. We zijn heel blij dat we dit ook aan Marcel (clown Moes zonder rode neus) hebben kunnen laten weten.