‘De band die we hebben opgebouwd blijft voor altijd in mijn hart’

“Charlène is 7 jaar wanneer ik haar voor het eerst ontmoet in het Amalia Kinderziekenhuis in Nijmegen. Zou dit een eenmalige, onvergetelijke ontmoeting zijn? Maar een poos later zien we elkaar weer, onderweg lopend van het ene naar het andere gebouw in Revalidatiecentrum Klimmendaal in Arnhem. "Hee, jou ken ik!" En wat een spontane wandeling lijkt, wordt meelopen op het pad van Charlène voor meer dan 10 jaar! 

In de loop van de jaren komen we elkaar bijna wekelijks tegen. Soms in de wachtruimte van de polikliniek, soms mag Pom mee tijdens de ergotherapie. Charlène heeft een fysieke beperking die zich uit in slecht zicht en een arm en hand die moeizaam functioneren. Ze heeft regelmatig ergotherapie van Corine. Ze leert veel praktische dingen als groente snijden, haar trui of jas aantrekken. Vaak ziet ze erg op tegen het oefenen van die praktische dingen, omdat het pijn doet of omdat ze er heel moe van wordt. Het helpt dan dat Pom mee is.  

Als ik Charlène zie, valt mij altijd als eerste iets moois op aan haar. We kijken elkaar aan en dan zie ik haar vriendelijke gezicht, ik begin te lachen en dan zie ik haar glimlach ontstaan. We zijn blij om elkaar te zien! Dan zie ik dat ze bijvoorbeeld een nieuwe trui heeft. Ik voel dan plezier van binnen opborrelen in mijn buik en vertel haar vanuit mijn oprechte enthousiasme hoe mooi ik haar trui vind. Waarop zij weer enthousiast aan Pom begint te vertellen dat ze die van oma heeft, hoe die voelt, ‘voel maar hoe zacht’, en daar is het spel al!  

Als Pom ben ik altijd nieuwsgierig en onderzoekend, maar ik weet heel veel gewoon niet. Daardoor gaat er vaak wat mis en dan is het heel fijn dat Charlène mij kan helpen. Eigenlijk helpt ze zichzelf wanneer zij Pom helpt. Ze leert Pom dingen, waardoor ze zichzelf dingen leert. En dat op een speelse, ongedwongen manier. Spelen is leren. En dat komt heel goed van pas als je aan het revalideren bent. 

De afgelopen maanden wisten we dat het eraan kwam: Charlène wordt 18 jaar en dan gaat ze niet meer naar de kinderrevalidatie, maar naar een andere, nieuwe plek om te leren en te werken, als volwassene. We hebben uitgebreid afscheid genomen samen met ergotherapeute Corine. Herinneringen opgehaald, er hard om gelachen, vooruitgekeken naar wat komen gaat voor Charlène en ze heeft ons overladen met chocolaatjes!  

En nu is het zover, onze paden gaan allebei een eigen kant op. Af en toe kruizen ze even, bijvoorbeeld als ik haar zus toevallig tegenkom, dan videobellen we gauw even. En gooien handkussen naar elkaar! En natuurlijk kan Charlène altijd nog contact zoeken met CliniClowns via de CliniClowns App. De band die we hebben opgebouwd blijft wat mij betreft voor altijd in mijn hart. De lichtheid die we hebben gevoeld als het even moeilijk was, die nemen we voor altijd met ons mee.”