Lindy's verhaal: hoe de CliniClowns Evy hielpen vergeten waar ze was

“Ik ben altijd nuchter opgevoed: proberen, niet te snel toegeven. Dus toen Evy die ochtend zei: ‘Mama, ik voel me ziek’, gaf ik haar paracetamol en stuurde haar toch naar school. Onderweg begon ze te huilen. Toen besefte ik: dit is niet zomaar een griepje. In de loop van de dag werd ze zieker, en uiteindelijk adviseerde de huisarts ons om een ambulance te bellen. Op dat moment drong pas echt door hoe ernstig het was. 

Ziekenhuis 

In het ziekenhuis ging alles snel: een infuus, zuurstof, longfoto’s… De eerste nacht werd ze ieder uur wakker om te puffen. We waren nog steeds onzeker over wat er precies aan de hand was. Mijn hoofd zat vol met zorgen, ik moest bellen voor mijn werk en dingen regelen. En toen hoorde ik dat de CliniClowns langskwamen. 

Eerlijk gezegd stond ik er zelf niet zo bij stil. Je bent druk met dingen regelen en je hoofd is al vol. Maar toen ik zag wat er gebeurde, was ik echt geraakt. Evy keek steeds naar mij, haar ogen straalden. Ze wilde me laten zien hoe leuk ze het vond. De clowns wisten precies hoe ze contact met haar moesten maken, alsof ze haar al kenden. 

Bezoek 

Vanaf dat moment vertelde ze aan iedereen die langskwam over het bezoek. Over de knuffel die ze had gekregen van clown Miep. Ze vergat even helemaal waar ze was. Dat is het bijzondere aan de CliniClowns. Ze halen je even weg uit die ziekenhuiswereld en brengen plezier, zonder iets te hoeven uitleggen of medische dingen te moeten doen. 

De zorgverleners in het ziekenhuis zijn geweldig, ze doen alles voor de gezondheid van een kind. Maar de clowns voegen iets toe wat minstens zo belangrijk is: een moment van lichtheid en onbezorgdheid. Dat gun ik ieder ziek kind.”