‘Iedere bewoner wordt echt even gezien’

“De eerste keer dat Peer en Ot langskwamen, was het meteen raak. Inmiddels spelen ze hier vrijwel elke maand. Alles kan, het spel is vrij. Ze sluipen bijvoorbeeld speels het huis binnen, een bewoonster interpreteert het sluipen als schaatsen. Ot en Peer gaan onmiddellijk mee in die gedachte, al schaatsend gaan ze verder, de woonkamer door, mevrouw er achteraan. Iedereen leeft mee met deze live Elfstedentocht. Als de schaatsers de finish over gaan, klappen de bewoners, mevrouw krijgt haar Elfstedenkruisje en is oprecht ontroerd.

Ook de muziek van de CliniClowns werkt magisch. Een bewoner was vroeger artiest, hij ligt in bed en is best ver weg als ze komen. Tot ze beginnen te zingen, zijn ogen schieten open. De artiest in hem komt naar boven, uit volle borst zingt hij mee, met weidse armgebaren, Ot drumt op zijn bedrand en Peer speelt ‘We’ll meet again’ op zijn ukelele. Ze zitten er helemaal in met zijn drieën, een kippenvelmoment! 

Met hun spel sluiten CliniClowns Ot en Peer perfect aan op onze bewoners, ze voelen hen haarscherp aan. Een dame was vroeger balletdanseres. Ze zit aan tafel, Peer speelt op zijn ukelele en Ot danst voor haar. De clowns weten niet dat zij vroeger danste, maar ze doen intuïtief precies wat ze nodig heeft. Ze straalt en het voelt intiem, alsof het optreden alleen voor haar is. 

Het zijn niet altijd grootse momenten, vaak is het spel juist klein en kwetsbaar. Een bewoonster die in bed ligt en diep verzonken is door haar dementie, opent opeens haar ogen en maakt contact met Ot en Peer als zij bij haar zitten en zachtjes zingen. Ze krijgen een grote glimlach van haar, ik weet niet wat ik zie. 

Met een andere bewoonster is doorgaans niet veel contact te krijgen. De CliniClowns komen toch op haar kamer. Ze zingen een liedje voor haar en dan begint ze stilletjes te huilen. Peer pakt lief haar hand en gaat mee in haar emotie, zonder haar meteen te willen opvrolijken. De tranen mogen er zijn, haar verdriet wordt gezien. De clowns hebben zoveel inlevingsvermogen en respect.

Een man is al ver in zijn ziekte. Hij zit in zijn stoel en denkt een kop koffie te nemen. Hij brengt het denkbeeldige kopje aan zijn mond en slurpt, in zijn beleving is hij echt aan het drinken. ‘Koekje erbij?’ Peer en Ot gaan feilloos mee in zijn koffieritueel. Ze laten hem in zijn waarde. Een bewoner uit Friesland wordt altijd juist uitbundig en enthousiast als de clowns er zijn, hij duikt met overgave in het spel. Dus als Peer opeens tijdens het schaatsen in een wak valt, schiet hij meteen te hulp. Met een sjaal wordt Peer eruit gesjord. Iedereen helpt mee, dankbaar dat ze hem kunnen helpen. 

Zo kan ik nog wel even doorgaan. De vreugde geeft ons zoveel energie. Hier doe je het voor, mensen weer even laten opbloeien. Elke bewoner krijgt persoonlijke aandacht en wordt door de clowns gezien, niemand wordt overgeslagen. Het is niet te omschrijven hoeveel geluk ze onze bewoners brengen. Elk bezoek voelt als een cadeau.”