Een ochtend op een noodopvanglocatie
Ellen ter Braak speelt als CliniClown Pom voor gevluchte kinderen, zodat zij even hun angst of spanning kunnen vergeten en gewoon weer even kind zijn. In dit verhaal neemt Ellen je mee tijdens een bezoek aan een noodopvanglocatie.
“Kun je je voorstellen dat je aankomt op een noodopvanglocatie, waar wel meer dan 100 mensen zijn, maar dat er buiten bijna niemand te zien is, terwijl de zon schijnt? Het enkele kind dat op een picknickbankje zit, heeft het hoofd gebogen en staart in stilte voor zich uit...
Parade
Wat bof ik dan dat ik samen met mijn maatje Rob (clown Peer) mag spelen vanuit lichtheid, plezier en verwondering. Wat een groot goed is de kracht van de CliniClown. Hoe we samen muziek maken, de stevige tred te pakken hebben en met vrolijke energie langs alle deuren dansen. En zowaar, uit verschillende kamers steken nieuwsgierige hoofdjes om de hoek en binnen 10 minuten stromen kinderen toe uit alle hoeken van de noodopvanglocatie.
In een parade van meer dan 30 kinderen zingen we het lied van ‘Goedemorgen allemaal!’ waarbij Pom voorop loopt met een knalgroene pool-noodle als antenne en Peer erachteraan komt met zijn ukelele en geniale tekst: "Goedemorgen allemaal, vanavond eten wij rijst met een garnaal!" Niemand die het verstaat, maar het is de energie die we genereren, die ervoor zorgt dat alle kinderen klappend en zingend meedoen!
Ieder probleem dat Pom en Peer tegenkomen is een cadeautje. Pom die met de pool-noodle blijft steken achter verkeersborden op het terrein, wordt door de kinderen weer op haar plek gekriebeld. Peer z'n ukelele die ontstemt raakt, wordt door de kinderen tellend van 1 tot 4, snaar voor snaar weer goed gestemd. Het is aandoenlijk hoe ze in het Nederlands tellen van 1 tot 4 en verder! En de Parade gaat door en door. Op onze weg komen we van alles tegen: we aanbidden de zon, we omarmen een boom en telkens zijn het de kinderen die helpen als er iets mis gaat. Zij zijn zo krachtig en sterk! We horen bij elkaar en zijn allemaal clowns in de Parade.
Rode neus
Dan krijgen de kinderen aan het eind allemaal een rode neus met lippenstift op hun neus geschminkt. En valt het afscheid nemen zwaar, maar we drukken stevige handen en geven knallende high fives, knuffelen en kijken elkaar recht in de ogen en zeggen "Doei!" Een enkeling roept nog "No doei!" maar ze weten ook dat het klaar is. "Deze ochtend zullen ze nooit vergeten!" zegt Sharmaake, teamleider van het COA op deze noodopvanglocatie. De eenvoud en de aanstekelijke energie hebben hier iets veranderd.
En als Rob en ik het terrein aflopen, horen we nog steeds het ‘Goedemorgen, goedemorgen!’ nagalmen uit de keeltjes van deze prachtige kinderen.”