'Je wil er gewoon alles aan doen om even wat leven te brengen'

Een boerenzakdoek, een dameskorset, een onderbroek maatje tent: de waslijn in de tuin van zorgcentrum Dr. Jenny in Dinxperlo hangt lekker vol. Met een diepe frons puzzelt Tip alvast haar ouderwetse houten strijkplank in elkaar. Verzorgende Miranda en de bewoonsters met dementie die vanachter het raam toekijken, geven haar in gebarentaal aanwijzingen. Yes, gelukt! Biba speelt als dank een deuntje op haar accordeon, de dames binnen deinen genietend mee. Eén mevrouw gaat er zelfs bij staan, een vrolijk dansje is ook alweer zo lang geleden.

Biba en Tip spelen doorgaans eens in de twee weken in woonzorgcentrum Dr. Jenny. Door de coronacrisis kan dat al een hele tijd niet. Maar clowns zijn nooit voor één gat te vangen. “Er zijn altijd nog dingen wél mogelijk”, gniffelt Bea Westervelt, alias clown Biba. Vandaar dat de clowns waar mogelijk buiten de instellingen voor het raam spelen en op die manier voor vermaak zorgen voor mensen met dementie.
Verzorgende Miranda Gerling is blij met de creatieve oplossing. “De mensen kennen de clowns natuurlijk wel, het is altijd hilarisch. Als ze binnenkomen heeft iedereen meteen een smile op het gezicht.” Dat Biba en Tip nu in de tuin spelen, vinden de bewoners niet erg. Het voornaamste is dat ze er voor hen zíjn, stelt ze. “Het is vertier en de bewoners herkennen het.”

"Als de clowns binnenkomen heeft iedereen meteen een smile op het gezicht"

De dames binnen volgen gefascineerd hoe Tip strijkt. Een mevrouw drukt haar neus tegen de ruit, om alles nog beter te kunnen zien. Af en toe wijst ze Tip hoe het nog beter kan. “Als we binnen spelen maken we op een andere manier contact”, vertelt Carolien Hamer (oftewel Tip). “Direct contact, fysiek contact ook. Nu gaat het veel meer via gehoor en zicht.” Maar dat lukt prima, ziet ook Miranda. De clowns hebben wasgoed en strijkplank trouwens niet voor niets meegebracht: het roept vaak sterke herinneringen en reacties op. Onderzoek en geschiedenis heeft ook uitgewezen dat herinneringen boven kunnen komen dankzij voorwerpen van vroeger. Tip: “Het is iets universeels, bewoners hebben dat zelf natuurlijk heel lang gedaan.” Bea vult aan: “De kledingstukken vertellen ook weer een verhaal.”

Tip houdt vragend een dameskorset omhoog, moet deze ook? Nee, knikt een van de toeschouwers beslist. Een ander wijst naar haar middel en steekt dan lachend een duim op: ze herkent het kledingstuk. Zo, nu weer tijd voor wat arbeidsvitaminen. “Muziek!”, roept Biba uit. Het liedje ‘In Alaska’ is een succes. Er wordt geklapt, gelachen en gezwaaid als de CliniClowns weer vertrekken met hun strijkgoed. “Dat er weer even contact is, maakt mij blij”, lacht Carolien. “Mij ook”, knikt Bea. “Je wil er gewoon alles aan doen om even wat leven te brengen.”

Met dank aan Omroep MAX. De ontmoeting met de CliniClowns was te zien in deze aflevering van MAX Ouderenjournaal.