‘Ik was even helemaal vergeten dat ik in het ziekenhuis was’

“Abby werd geboren in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Dat was nodig, omdat ze een open middenrif had en in dit ziekenhuis alle hulp aanwezig was die Abby nodig zou hebben na haar geboorte. De eerste vier maanden lag ze daar dan ook op de Intensive Care.

De ernst van de klachten die kinderen met een open middenrif ervaren, is verschillend. Abby kreeg een hoop medische onderzoeken en (spoed)operaties te verstouwen. Tijdens die eerste paar jaar hebben we de CliniClowns dan ook vaak voorbij zien schuifelen. Niet voor Abby, die was nog te klein en te ziek, maar wel voor andere kinderen in het ziekenhuis.

Ik vond dat altijd geweldig. De dagen in het ziekenhuis kunnen eindeloos voelen: er zijn veel onderzoeken en afspraken en het is steeds maar weer wachten tot je kind opknapt. Wachten op herstel, wachten op het afbouwen van de zuurstof, wachten op het opnemen van meer voeding. Bezoek van de Cliniclowns is dan zo’n welkome onderbreking, ook al komen ze eigenlijk voor andere kinderen.

Na Abby’s tweede jaar was het medisch gezien relatief ‘rustig’. We zaten dan wel regelmatig op de spoedeisende hulp maar er werd even niet geopereerd. Toen ze niet zindelijk raakte wilde de arts een MRI-scan laten maken, maar wel pas als Abby acht jaar was. De bovenkant van haar rechternier bleek niet te functioneren; deze bleef vocht aanmaken en afvoeren waardoor Abby niet zindelijk kon worden, hoe hard ze ook oefende. Door de bovenkant van deze nier met een operatie te verwijderen was er een grote kans op zindelijkheid.

De operatie werd gepland en dat was nogal wat voor ons als ouders. We zagen er enorm tegenop. Abby had al zoveel operaties gehad. Bovendien waren alle voorgaande operaties spoedoperaties geweest; daar hadden we eigenlijk geen keuze in. Dit was een geplande operatie. Dat vond ik lastig. Ik vroeg me echt af of ik het Abby wel aan kon doen. Zeker gezien haar leeftijd: ze is nu enorm bewust van wat er gaat gebeuren, ze krijgt alles mee.

Abby daarentegen zag het allemaal anders. Natuurlijk vond ze de operatie spannend. Maar er was ook iets waar ze enorm naar uitkeek: een bezoek van de CliniClowns! Ze zei letterlijk: ‘Ik vind de operatie niet leuk, maar dat de CliniClowns langskomen, vind ik wel leuk.’ Nou, dat gaf mij zoveel moed, dat Abby het zo zonnig inzag. Hoe ze de CliniClowns kende? Van filmpjes, online. Ze bereidde zich voor op haar operatie door filmpjes te kijken van andere kinderen die langere tijd in het ziekenhuis verbleven. Ook had ze de clowns al eens gezien op school.

Tijdens de voorbereiding in het ziekenhuis zagen we het programma hangen. Abby zou maandag geopereerd worden en de CliniClowns zouden woensdag op bezoek komen. Daar hield ze zich echt aan vast. Ze ging er daardoor heel dapper in. Operatiejasje aan, pleister op haar hand.

De operatie ging voorspoedig en gelukkig was ze die woensdag al een stuk opgeknapt. Op de gang hoorde ze de dokter tegen de clowns zeggen dat ze nu bij Abby langs mochten. Nou, dat heeft ze geweten. Wat een show werd er opgevoerd! De twee CliniClowns maakten zogenaamd ruzie, om wie er het belangrijkste was. Abby werd erin betrokken, ze moest meebeslissen. Een stoel viel om, de clowns raakten verstrikt in het gordijn om haar bed, het was en soort slapstick en helemaal in Abby’s straatje, want ze is gek op lachen en gek doen.

Ik wist: ik moet dit filmen want dit gaat ze nog heel vaak terug willen kijken. Ze genoot er zó van. Toen de clowns weg waren, zei ze: ‘Ik was helemaal vergeten dat ik in het ziekenhuis was.’ En dat gold ook voor mij.

Omdat Abby die dag het eerste kind was waar de clowns langsgingen, zagen we ze daarna nog in de gang. Er liepen een paar stoere jongens. Véél te stoer voor de CliniClowns, vonden ze zelf. Nou, ook zij ontdooiden in het spel van de clowns. En wij genoten mee, vanachter ons ziekenhuisraam. Echt, het is zo bijzonder wat de clowns doen. Grappig, maar ook liefdevol. En als moeder zie je je eigen kind weer even lachen! Hoe bijzonder is dat? 

De operatie is goed gegaan, het herstel ook. Abby is nu zindelijk. Een enorme verandering. En dat met zo’n positieve ervaring in het ziekenhuis. En niet te vergeten daarvoor al, met het uitkijken naar de clowns. Dat is me echt bijgebleven. Fantastisch gewoon.”