Moeder Anne-Mieke: ‘Ik zag eindelijk mijn eigen dochter weer’

“Nicolette ontmoette de CliniClowns voor het eerst toen ze een jaar of 4 was. Ze had last van obstipatie. We gingen voor een eenvoudige check, dachten we, maar die check liep uit op een opname van tien dagen. Onderzoeken, dokters in witte jassen, Nicolette vond het ontzettend spannend allemaal. Ik mocht dan ook geen seconde van haar zijde wijken, ze kon mij gewoon niet missen. Zelfs als ze sliep, zat ik naast haar.

Op de derde dag van de opname waren daar ineens de CliniClowns. Daarmee was er meteen muziek en gezelligheid in de kamer. Een feestje was het! En de angst die ik de dagen daarvoor in Nicolettes ogen had gezien, was verdwenen. Ze had een grote smile op haar gezicht. Voor het eerst in dagen zag ik ‘mijn’ Nicolette weer in dat bed zitten. Er kwam een stukje kind terug, wat een opluchting! Ik weet nog hoe jammer ik het vond dat de rest van ons gezin dit feestje niet mee kon vieren. Iedereen leefde thuis zo mee.

Toen we na de opname weer naar huis mochten, was de rest van ons gezin dan ook enorm blij en opgelucht. Bij mij kwam de klap toen pas. Tijdens de opname zat ik nog vol adrenaline, maar eenmaal thuis merkte ik hoe emotioneel en moe ik eigenlijk was.

Sinds die eerste keer hebben we de CliniClowns meerdere malen mogen ontmoeten. Elk jaar komen we met Nicolette in het ziekenhuis op de downpoli en dan zijn de clowns er ook. Ze horen er gewoon bij. Als ze er niet zouden zijn, zou Nicolette ze meteen missen. Op zo’n dag zijn er alleen maar kinderen met down, van alle leeftijden. De clowns zorgen dan voor plezier op de gangen en verlichting in de behandelkamers. Die lachjes van kinderen, groot en klein, die blijven me bij. En de ouders lachen net zo hard mee.

De laatste keer dat we de CliniClowns zagen, was recent nog. Nicolette is dan wel 18 jaar, maar als ze de clowns ziet, is ze weer even heel klein. Ze blijft het interessant vinden, dat merk ik aan haar. Er stond een streep op de vloer, de clown deed alsof hij er niet overheen kon. Nicolette had echt zoiets van: loop gewoon door joh! Het was zo grappig. Een ander jongetje met down schoot te hulp en ook Nicolette werd uit haar tent gelokt: “Help effe mee!”

Dan zie ik haar eerst nee schudden en vervolgens toch helpen. Ze wil groot zijn, maar interessant is het wel. Zo mooi om te zien als moeder.”