Stan is in het ziekenhuis voor een afspraak bij de kinderorthopeed vanwege zijn scoliose. Ook hij bevindt zich in de wachtkamer waar Jopie en Puk inmiddels achter de receptiebel zitten. “Klopt niet!”, merkt Stan goed op over de manier waarop ze hem willen doorsturen naar zijn afspraak. “Jawel hoor”, antwoordt Jopie. “Wij regelen het vandaag”.
Moeder Kim aanschouwt het geheel lachend. “De clowns hadden heel goed in de gaten dat er wat verwarring was in de wachtkamer. Daar speelden ze op in door de touwtjes in handen te nemen. Dat vinden de kinderen natuurlijk hilarisch”, vertelt ze.
Betrapt
Jopie en Puk besluiten een gitaar te gebruiken in plaats van de bel en laten Stan steeds harder de snaren aanslaan. Het duurt niet lang voor de echte ‘belbeheerders’ lucht krijgen van de situatie in de wachtkamer. Als ze de kamer binnenlopen, schrikken de CliniClowns op. “Hebben jullie de bel gezien?” Vragen de professionals aan de clowns. Snel verdwijnt deze achter de rug van Puk. “Nee!”, roepen ze in koor. Ze maken een ‘sst’ gebaar naar Stan. “Niet vertellen hoor!”
“Als ouder is het heerlijk als de clowns zo even de situatie in handen nemen”
Afleiding in het ziekenhuis
“Als ouder is het heerlijk als de clowns zo even de situatie in handen nemen”, blikt Kim terug. “Dan ben je toch fijn een half uur verder in het lange wachten van zo’n dag. En het loopt anders dan anders. Dat is voor kinderen natuurlijk geweldig.”
Kim vindt het bijzonder dat de clowns met hun spel wel aanwezig zijn, maar heel bewust afwegen wat wel en niet kan. “Ze brengen afleiding zonder het ziekenhuis op zijn kop te zetten en ze stemmen hun spel af op wie ze voor zich hebben.”
Herkenbaarheid en plezier
Voor Stan is het wachten in de wachtkamer saai en kan het allemaal ook best eng zijn. Maar als de CliniClowns er zijn, vergeet hij dat hij naar de arts moet. “Ze leiden hem af en maken het wachten korter. Ik merk aan hem dat hij blij is als hij ze ziet”, gaat Kim verder. “Hij herkent ze en weet dat er iets leuks gaat gebeuren.”
Voor Stan is het ziekenhuis een plek waar hij de clowns ontmoet. “Hij gaat zijn hele leven al ziekenhuis in en uit en komt de CliniClowns overal tegen. Inmiddels associeert hij het ziekenhuis daarom met de clowns. De herkenbaarheid en het plezier bieden veiligheid voor hem.”