Beau (1) is in afwachting van de arts, maar krijgt eerst nog bezoek

De schrik was groot bij Annabelle toen haar zoontje Beau van twintig maanden geen lucht meer kreeg. Hij werd met spoed opgenomen in het Spaarne Gasthuis. “Toen Beau wakker werd, zagen we een geheel ander kind”, vertelt Annabelle, zelf ook nog een beetje bleekjes. “Hij was benauwd, uitgeput en uitgedroogd. Hij kon niet meer zelfstandig ademen door een acute luchtweginfectie.”

Deze ochtend oogt Beau gelukkig al een stuk beter. De luchtwegen van de blonde krullenbol zijn weer vrij, maar drinken wil nog niet zo lukken. Als hij blijft weigeren, moet hij een sonde. Annabelle is gespannen in afwachting van de arts en probeert intussen de kleine druktemaker te vermaken. Vanwege mogelijk besmettingsgevaar mag hij niet de gang op. “Ja, het is nogal een beweeglijk mannetje”, lacht ze.
 
Als Beau de CliniClowns op de gang hoort, verstijft hij even: wat is dat? Kers blaast een deuntje op haar mondharmonica, Jop zingt wat voor zich uit. Annabelle pakt haar zoon op en gaat voor de glazen kamerdeur staan. Op de hand van Kers zit een grappig vogeltje, Beau wijst ernaar. Vogel!

Het vogeltje is in voor een spelletje en vliegt uitdagend naar de rand van het raam. Maar Beau blijft stug naar de deur staren. Die moet open, en wel meteen, vindt hij. Jop reageert en zet de deur op een kier. Beau pakt de klink. Open. Dicht. Open. Dicht. Wat een leuk spelletje! De vogel is vergeten, Jop en Kers volgen Beau meteen in zijn spel met de deur. Open. Dicht. Dicht. Open. Beau schatert. “Joehoe”, jubelt Kers. Beau en de clowns hebben de grootste lol met die ene deur.

Moeder Annabelle kijkt stralend toe. “Toen de clowns kwamen dacht ik in eerste instantie: daar snapt hij geen bal van. Maar er was echt meteen een connectie. Hij vond het spel geweldig. Ik werd er zelfs even emotioneel van, het is best confronterend. De CliniClowns, die zijn toch voor hele zieke kinderen? Maar dan zijn ze opeens bij jouw kind.”

Ook Jop en Kers genieten na. “In ons werk moet je altijd goed letten op wat er al is”, zegt Joscha, alias clown Jop. “Dat is ons werk. Het loslaten van onze eigen ideeën en meegaan in waar de focus of aandacht van het kind is. Onverwacht werd het een spelletje deurtje open, deurtje dicht, leuker dan wat wij hadden bedacht met de vogel. Dat was voor Beau op dat moment ook meer dan genoeg. Jonge kinderen zijn dol op herhaling, wij volwassenen maken het voordat je het weet veel te ingewikkeld. Als CliniClown moet je daar altijd op bedacht zijn.”