‘De kinderen genieten allemaal op hun eigen manier’

“Waar is de zee, waar is de zee”, zingen clowns Biba, Keet en Peer op een zonnig grasveld. “Joehoe hee hoi, joehoe hee hoi.” Daar is de zee! Langzaam trekken de clowns – in deze voorstelling van het Klein Zintuig Orkest zijn ze strandjutters – een blauw dekzeil uit de oranje kliko die ze hebben meegesleept. Met geïmproviseerde muziekinstrumenten, zoals een groot vat met een laagje water, brengen ze de zee tot leven. Het gekrijs van een meeuw, het ruisen van de zee en golven die de schelpjes doen tinkelen…

De kinderen van woongroep Zozijn, die bij deze instelling wonen vanwege hun – soms meervoudige – beperking, kijken gebiologeerd naar het schouwspel. Sommigen op een stoel, anderen in hun rolstoel. Dan pakken de clowns ‘de zee’ op en laten deze over de hoofden van de kinderen strijken.
Pedagogisch ondersteuner Jolanda Beuwer zit ook in het publiek. Ze geniet met volle teugen. “Het is knap hoe de clowns de aandacht van de kinderen vast kunnen houden”, vertelt ze. “We hebben kinderen van verschillende niveaus, maar ze kunnen er allemaal iets uithalen omdat het spel zo gericht is op alle zintuigen. Sommigen begrijpen het verhaal echt, die gaan er helemaal in op, wat er om hen heen gebeurt zien ze niet meer. Maar omdat de voorstelling zo visueel is, is het ook voor een doof meisje leuk, dat zie ik aan de bewegingen van haar handen en voeten. Ook zij beleeft het.”
 

Voor Zozijn zijn dit soort bezoekjes een uitkomst, vertelt Jolanda. “We gingen ook weleens naar een dierenpark, een hele onderneming. Dit is veel minder inspannend voor de kinderen en ze zijn veilig en vertrouwd op hun eigen plek.” Zelfs kinderen die zo’n voorstelling spannend vinden, kunnen meegenieten, vertelt ze. “Een meisje kijkt vanachter het raam mee. Zo kan ze weglopen als ze dat wil. Dat doet ze ook, maar steeds komt ze terug om even te gluren.”

Rob Terwijn (Clown Peer) vertelt dat de voorstelling iets is aangepast vanwege de corona-maatregelen. “Normaal delen we flesjes met kiezels en zand uit, en komen de kinderen op het dekzeil om lekker mee te rammelen. Nu komt de zee naar de kinderen toe. Dat zeil dat over hun hoofden wappert is een beetje spannend, maar dat mag best. Je ziet aan de reacties dat dat goed werkt.”
Hij zag sowieso veel aandacht bij de kinderen. “Een meisje zat de hele tijd met haar hoofd omlaag, maar keek toch steeds even op. Twee jongens deinden heerlijk mee met de muziek. Ik zag plezier en verbazing. Ze genieten allemaal op hun eigen manier.”