‘Die brede lach als ze er zijn zorgt bij mij voor kippenvel’

Clown Waldo komt zoekend de huiskamer binnen, een leeg vogelkooitje in zijn handen. Pipi is weg! Waldo loopt rond in de huiskamer, en zoekt overal naar zijn vogeltje. Langzaam worden ook Lewis, zijn broertje en ouders bij de zoektocht betrokken. In de kast, op de kast, Waldo duikt zelfs onder tafel.
 
Janita koestert dit mooie thuisbezoek van clown Waldo afgelopen februari, net voor de corona-uitbraak. Ze zit nu al weer maanden thuis met haar meervoudig beperkte zoontje Lewis. De impact van het virus is voor de familie extra groot. Lewis komt al die tijd al niet verder dan de tuin, Lewis’ gezonde broertje kan vanwege het risico niet naar school. Hij speelt met zijn broer, kijkt tv of filmpjes op de CliniClowns App. “Het thuisbezoek was voor ons beslist het hoogtepunt van het jaar.”

Lewis ging al voor het bezoek van Waldo niet naar school vanwege problemen met zijn luchtwegen en andere gezondheidsklachten. Door een zuurstoftekort bij zijn geboorte heeft hij 24/7 zorg nodig. Zijn rolstoel werkt met hoofdbesturing, communiceren kan alleen via een spraakcomputer.
Omdat Janita destijds bijna niets meer kon bedenken om hem op te vrolijken, regelde de pedagogisch medewerkster een thuisbezoek van de CliniClowns, iets dat sporadisch voorkomt. Lewis is een groot fan van de clowns, die hij kent uit het ziekenhuis. “Die brede lach als ze er zijn zorgt bij mij vaak voor kippenvel”, zegt Janita. “Je kunt maar heel beperkt leuke dingen met hem ondernemen. Een clownsbezoekje van tien minuten is dus super waardevol.  Als ze komen denk ik: gelukkig, weer een lachje vandaag.”

Het bezoek van Waldo is kostbaar voor het gezin, Janita herinnert zich nog elk moment. “Ik was echt ondersteboven. Lewis zat zo te genieten, hij had onbekommerd plezier. Het was emotioneel.” Ook Marcel Scholten, oftewel clown Waldo, kijkt met een goed gevoel terug. “Het was mooi om te merken hoe lief en zorgzaam de ouders en ook het broertje waren. Ik ging in het spel bewust niet meteen op Lewis af,” vertelt hij. “Zo kon hij wennen aan de situatie, er hoefde niks, er worden geen vragen gesteld. Pas na een tijdje betrok ik de familie stapje voor stapje in de zoektocht. Omdat Lewis zich zo veilig voelde, lag hij binnen de kortste keren te schaterlachen in zijn rolstoel. Hij hielp ook mee, door samen met zijn moeder snoepjes als lokmiddel in het kooitje te frommelen. De familie werd van toeschouwer langzaam bondgenoot.” Janita: “Dit bezoekje was het mooiste dat hij had kunnen krijgen.”