'Het is een vorm van afleiding, haar rustmomentje'

Sabrina was zes maanden zwanger toen ze Shaevenna niet meer voelde. Tijdens een spoedecho waren weinig bewegingsfuncties te zien, maar het hartje klopte wel. Met spoed moest ze naar het ziekenhuis, hier werd duidelijk dat Sabrina de streptokokken bacterie had opgelopen. Sabrina: “De letterlijke woorden van de arts waren: Als het kindje overlijdt, dan overlijdt het. Hierdoor was ik best wel angstig voor het bevallen.” Voor Sabrina was dit een erg moeilijke tijd, maar door een antibioticakuur was Shaevenna gelijk beschermd toen zij de wereld in kwam. “Godzijdank is het goed gegaan.”

Op het regulier onderwijs merkte Sabrina dat haar dochter niet zo goed meekwam als de andere kindjes in haar klas. “Zelf trok Shaevenna zich daar niets van aan”, vertelt Sabrina. “Zij was gewoon hoe ze was. Maar ik merkte dat ze het steeds moeilijker kreeg.” Van de vijf dagen was Shaevenna er vier per week ziek. Deze hoge koorts was een teken dat ze niet lekker in haar vel zat. Bij het maken van een werkje had ze zoveel begeleiding nodig dat de juffrouw naast haar moest zitten om haar te helpen knippen en kleuren. “Toen had ik zoiets van: ik wil toch dat het uitgezocht wordt”, vertelt Sabrina.

Na lang onderzoek bleek dat Shaevenna een zeer zeldzame chromosoomafwijking had. “Dit zorgt ervoor dat ze is zoals zij is”, vertelt Sabrina. Het heeft geen naam en zij is hierin uniek. Ze weten op welk chromosoom de afwijking zit, maar wat dit precies inhoudt blijft onbekend. Zo vermoeden ze dat valt onder het spectrum autisme, al is ook dit niet zeker. Nu Shaevenna speciaal onderwijs volgt is ze zelden ziek en zit ze helemaal op haar plek. “Ze hoeft niet meer op haar tenen te lopen”, zegt Sabrina opgelucht.

Na een kleine ingreep aan haar oog moest Shaevenna een nachtje in het ziekenhuis blijven. Dat vond ze toch best wel spannend. Met een gespannen gezichtje zat ze in het grote bed. Totdat er drie CliniClowns één voor één de kamer binnenslopen. Ze speelden de dokter na, die Shaevenna een spuitje moest geven. Het water uit de speelgoedspuit spoot alle kanten op. “Ze ging er helemaal in mee”, vertelt Sabrina. “Haar gezichtsuitdrukking veranderde. Ze vond het geweldig.” Ook de doktershandschoen kwam tevoorschijn en werd in een paar teugen opgeblazen. Een stipje hier en een krabbeltje daar, niet veel later transformeerde de doktershandschoen in een levensecht kippetje. Het kippetje werd overal tegen aangeplakt en uiteindelijk nam Shaevenna hem vrolijk aan.   

Op school vertelde ze heel vaak over haar avonturen met de CliniClowns. Ook haar belevenissen op de CliniClowns App deelt ze met veel enthousiasme. “Shaevenna vindt het contact op de app net zo waardevol als het contact in het ziekenhuis”, ervaart Sabrina. Als Shaevenna zich verdrietig voelt trekt zij zich terug op haar kamer met de CliniClowns App. “Na een tijdje hoor je haar vanuit de slaapkamer heel hard giechelen. Voor haar is het een vorm van afleiding. Haar rustmomentje.”