Hoe Kayleigh en CliniClown Sjappoo een bijzondere band kregen

Zelf is Kayleigh optimistisch en omschrijft ze haar leven als ‘domme pech’. Die pech begon al tijdens haar moeders zwangerschap.

Kayleighs moeder was vastbesloten met veel liefde voor haar dochter te zorgen, ook toen ze hoorde dat zij waarschijnlijk met het downsyndroom ter wereld zou komen. Met acht weken zwangerschap stopte haar dochters hartje en besloten de artsen tot Curettage. Kayleigh’s moeder bleek een sterke band met het kindje in haar buik te hebben, want instinctief voelde ze dat er nog een echo gemaakt moest worden. Na een dubbelcheck bleek dat het hartje wél klopte.

“Direct na mijn geboorte lag ik maandenlang in het ziekenhuis”, vertelt Kayleigh. “Met onder andere een schisis, ongerijpte longen, epilepsie en zwakke (bloedende) darmen had ik een waslijst aan mankementen. Tot mijn achtste was het ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Mijn baby- en kinderfoto’s spelen zich grotendeels in het ziekenhuis af. Ik zie mezelf met een heupbrace, epilepsiestickers op mijn hoofd en hartplakkers. Maar ook in Artis, ieder jaar weer, op een speciale dag voor zieke kinderen, omringd door de CliniClowns.”

​“CliniClown Dikkie ontdekte op een gegeven moment dat ik kon zingen. Hij pakte zijn gitaar en ik zong een liedje. Dat was ook het moment dat ik steeds vaker ging zingen tijdens de contacten met CliniClowns en ze mij zelfs vroegen om mee te zingen met CliniClowns in Concert. We gingen alle provincies af. Ik zong dan op het podium begeleid door clown Sjappoo op de gitaar. Ik voelde me beroemd op dat moment, ik leefde mijn grote droom. Er kwamen kinderen naar me toen om mijn handtekening te vragen! Ik had echt de tijd van m’n leven, zeker toen ook mijn epilepsie en andere kwalen steeds meer naar de achtergrond verdwenen.”

“Op mijn twaalfde leek alles lichamelijk goed te gaan tot ik een ‘gewone’ blindedarmontsteking kreeg. De operatie ging mis en er ontstond buikvliesontsteking waardoor ik wekenlang in het ziekenhuis moest blijven. Na vier weken kwam er een arts aan mijn bed met slecht nieuws: er was een kwaadaardige tumor ontdekt op mijn blindedarm. Mijn moeder en oma moesten huilen. Ik raakte in paniek. Ga ik dood? Ben ik ziek? De ergste scenario’s schoten door mijn hoofd. De verpleging kreeg mij niet meer rustig.”

“Precies op dat moment kwam CliniClown Sjappoo mijn ziekenhuiskamer binnen. Sjappoo, die al die tijd met mij op het podium had gestaan en eigenlijk nooit in dit ziekenhuis speelde. Hij trok mij uit die paniekaanval. Eerst door in zijn spel met ons mee te huilen. Daarna maakte hij me aan het lachen. Dit was een van de heftigste gebeurtenissen uit mijn leven maar ook één van de meest bijzondere. De rol die Sjappoo op dat moment voor mij speelde was onbetaalbaar.”

“Na de schok was het wachten op de uitslag. Was de tumor uitgezaaid? Die weken waren zenuwslopend, ik was heel bang om dood te gaan. De CliniClowns kwamen regelmatig aan mijn bed en elke keer voelde dat als een moment van ontlading. Een ‘vrij’ moment tussen alle onderzoeken, dokters en infuuspiepjes. Zo was ik even in een andere wereld en vergeten in welke ellende ik me eigenlijk bevond.”

“Toen we hoorden dat de tumor niet was uitgezaaid was ik zó opgelucht. Papa, mama en ik zaten hand in hand tegenover de dokter. We begonnen allemaal van opluchting te huilen en elkaar te knuffelen. Thuis gaven we een feestje voor de vriendinnen uit mijn klas.”

“Ik omschrijf mijn leven nu als ‘domme pech’. Ik heb heel vaak het gevoel dat mijn lichaam me in de steek laat. Ik ben een 19-jarige die kan doen wat ze wil, maar toch gebeurt er elke keer weer iets wat nergens toe te herleiden is. Op m’n zestiende lag ik bijvoorbeeld nog eens zes weken in het ziekenhuis vanwege een atypische vorm van kinkhoest. Ook toen kwam Sjappoo op bezoek en hebben we een uur lang wc-papierpropjes door de kamer gegooid. Hij voelde feilloos aan wat ik als puber nodig had. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik als 16-jarige nog op de kinderafdeling mocht liggen. Even dat lolletje tussendoor.”

“Nu ik journalistiek studeer heb ik Sjappoo nog eens geïnterviewd, de cirkel was daarmee rond. Ik heb ‘m toen kunnen bedanken voor wat hij voor mij gedaan heeft. Ik hoop dat als mensen dit lezen, ze beseffen wat de CliniClowns voor een kind kunnen betekenen, maar ook welke impact het op je leven blijft houden. Nog steeds denk ik met een warm gevoel terug aan die periode. En nu ik weet hoe ellendig je je kan voelen, geniet ik er met volle teugen van als ik me goed voel. Door alle ellende heb ik leren genieten van wat ik heb.”