‘Ik had nooit gedacht dat dit zo bijzonder kon zijn’

“Het duurde lang voordat ik zwanger was van ons derde kind”, vertelt Sanne. “Toen het eenmaal zo was, waren we extra blij. Met deze derde zwangerschap zou ons gezin compleet zijn. Ik zou ontzettend van mijn laatste kraamtijd gaan genieten.”

Dankzij Sannes medicijngebruik staat ze vanaf de start van haar zwangerschap onder controle in het ziekenhuis en is de 20-wekenecho een uitgebreide. “Alles leek goed tot ze ineens een groot gat in het hart van ons meisje zagen, een VSD.” Sanne en haar man worden direct ingelicht over volgende stappen. De zwangerschap afbreken is geen optie voor ze. De kindercardioloog schetst een beeld van een periode vol zorgen. “We waren erg verdrietig en zagen op tegen de komende tijd.”

Als Sanne 39 weken zwanger is, moet haar bevalling worden ingepland. “Ik sliep al dagen slecht”, zegt Sanne. “Ik zag op tegen de bevalling omdat ik wist dat het anders zou zijn dan mijn eerdere bevallingen. We waren dan misschien volledig geïnformeerd, we konden ons hier mentaal nog steeds niet goed op voorbereiden.”

De bevalling zelf verloopt zonder complicaties. “Nadat Jones was geboren, lag ze bij mij en keek er een cardioloog mee. Opeens stopte Jones met ademen en moest ze meegenomen worden om haar hierbij te helpen. Ik had het zelf niet goed door, maar mijn man zag het gebeuren. Hij schrok zich kapot.”

Al na een dag mag Jones mee naar huis. Sanne: “Thuis ging het eigenlijk precies zoals de cardioloog had voorspeld. De eerste week verliep rustig en dachten we: er is eigenlijk niets aan de hand. Maar daarna kreeg ze moeite met drinken, ze hield niets meer binnen. Door haar voeding in te dikken hadden we het probleem verholpen, dachten we. Hadden wij het even mis.”

Bij controle in het ziekenhuis laat de echo zien dat Jones’ hartje het erg zwaar heeft. “Er zat vocht in haar longen en lever. We werden echt weer even met beide benen op de grond gezet: het ging dus helemaal niet goed.” Als Jones bij een volgende controle ook niet gegroeid is zit er maar één ding op: een opname in het ziekenhuis om haar goed in de gaten te kunnen houden.

“Vanaf dat moment zaten we hele dagen bij haar in het ziekenhuis. Een van ons regelde de boel thuis met onze oudere dochters, de ander was bij Jones. Logistiek was het een hele puzzel. Ik voelde me overal tekortschieten want ik wilde er voor al mijn kinderen zijn en dat kon gewoon niet. Die spagaat was hartverscheurend voor mij.”

Dit is ook de periode waarin de CliniClowns Jones’ kamertje binnenkomen. “Ik had nooit gedacht dat dit zo bijzonder kon zijn. De clowns haalden ons even uit de situatie waar we inzaten en dat was zo welkom. Midden in de spanning en heftigheid waren we bijzonder genoeg even echt blij. De steun die we van onze familie en vrienden hebben mogen ontvangen was natuurlijk goud waard, maar dit bood precies de luchtigheid die we op dat moment nodig hadden. Ik dacht altijd dat de CliniClowns er voor kinderen waren. Maar in dit geval waren ze er meer voor ons als ouders.”

Omdat het in het ziekenhuis niet beter met Jones lijkt te gaan, wordt er besloten haar al op deze jonge leeftijd te opereren. “Ik was blij dat er een oplossing was, maar zag als een huis op tegen de vier uur durende openhartoperatie. Mijn man en ik mochten mee de OK in, maar moesten haar daar achterlaten. Heel heftig. Ik voelde me lamgeslagen.” De operatie ging gelukkig voorspoedig en na een week mocht Jones al mee naar huis. “Ze deed het zó goed. In een week hadden we een heel ander kind.”

Nu gaat het goed met Jones en het gezin. “Ik vind het nog steeds heftig om terug te kijken op alles wat er is gebeurd. We stonden maandenlang in de overlevingsstand en het heeft voor iedereen in ons gezin tijd gekost om te helen. Ik heb nu nog steeds wel eens de rillingen als ik een ambulance zie rijden. Wat hadden we bij baby nummer drie graag genoten van een laatste mooie kraamperiode. Ik weet dat niet iedereen een roze wolk ervaart, maar dit was wel het andere uiterste.”