Clown Dikkie snakt naar een patatje. Probleem, hij heeft geen geld. Jacob kijkt met een grote grijns naar de clown op zijn tablet, die probeert geld onder een stofdoek vandaan te toveren. Steeds eindigt Dikkie met iets anders. Een pen, een geel ei, een mondharmonica.
Met zijn rechterarm maakt Jacob, een abracadabra-gebaar. En ja hoor, Dikkie haalt (nep) briefjes van vijftig onder zijn toverdoek tevoorschijn. Dat smaakt naar meer. Jacob doet de spreuk nog een keer. Meer geld! De jongen schatert. “Niet lachen Jacob, je moet toveren, even serieus, ik wil geld verdienen”, zegt Dikkie streng. Jacob doet zijn best, maar elke keer als hij aan de spreuk begint moet hij zo hard lachen dat zijn arm halverwege in de lucht blijft hangen.
Opgegroeid met de CliniClowns
Jacob is geboren met een dubbelzijdige hersenbeschadiging en zit in een elektrische rolstoel. Voor communicatie gebruikt hij een spraakcomputer. Dat hij niet kan praten is volgens zijn moeder Mirjam geen enkele belemmering voor interactie met de clowns. “Je zag dat net mooi bij Dikkie. Met mimiek en gebaren hadden ze een echt gesprek.”
Toen Jacob op 3-jarige leeftijd voor een operatie in het UMCG in Groningen lag, kwam hij voor het eerst de CliniClowns tegen. Sindsdien vormen ze een constante in zijn leven. Bijna vijftien jaar later is hij nog steeds fan. Zijn moeder: “Hij heeft veel operaties gehad aan zijn rug en heupen. Elke keer als hij in het ziekenhuis was, kwamen de clowns voorbij. Dan zat hij in de wachtkamer en ja hoor, daar zeilden ze weer om de hoek.” Altijd met hetzelfde effect: “Een smile van oor tot oor.”
Nu hij veel meer thuis is, gebruikt Jacob de CliniClowns App dagelijks. Mirjam: “Hij kijkt hoe laat zijn favoriete clowns online zijn. Dan hangt zijn vinger boven zijn tablet om op het groene lichtje te wachten dat aangeeft dat hij aan de beurt is. Het is een vast middagritueel. Hij wordt er superblij van.”
Gesprek zonder woorden
Gerard Walters (Clown Dikkie) genoot van de bijzondere interactie met Jacob. “We hadden een gesprek zonder woorden. Hij straalde en vond het zo grappig dat ik maar om meer geld bleef zeuren, dat ik steeds een stapje verder ging.”
Het is leuk om die grens op te zoeken, zegt Gerard. “Ik ben al lang CliniClown en heb daar wel voelsprieten voor ontwikkeld. Ik voel aan wat een kind prikkelt om mee te gaan in het verhaal.” Soms ontstaat er echt iets bijzonders. “Als dat in het ziekenhuis gebeurt, sta ik buiten na afloop soms te juichen. ‘Wat was dit gaaf’. Dat had ik dit keer met Jacob ook. We speelden echt samen, er ontstond een mooi afgerond verhaal. Alles klopte.”